Weekend in Taipei

Weekend in Taipei is een nieuwe actiethriller geregisseerd en deels geschreven door George Huang. In de jaren 90 heeft hij twee eerdere films geregisseerd, maar zich sindsdien meer teruggetrokken tot tv-film en serie regisseur. DEA-agent John Lawlor (Luke Evans) werkt aan de zaak, om de corrupte zakenman Kwang (Sung Kang) zijn verkeerde zaken meer openbaar te maken, zodat hij opgepakt kan worden. Als hij voor een weekend weggaat, komt hij door zijn voormalige partner Joey (Lun-Mei Gwei) toch weer in aanraking met Kwang en zijn corrupte zaken. Zo lijk door hun eerder contact alles voorbestemt te zijn geweest zodat ze gezamenlijk Kwang zijn verkeerde zaken kunnen proberen te beëindigen.

Met deze film lijkt George Huang een comeback proberen te maken als filmregisseur. Hierbij krijgt hij wat hulp van Luc Besson, die aan het verhaal van de film heeft meegewerkt en deze verder ook deels geproduceerd heeft. George Huang zijn comeback had misschien meer succesvoller kunnen zijn geweest als Luc Besson hem ook wat meer als mederegisseur had geholpen, want zelfstandig is hij wel met een wat rommelige film geëindigd. Het verhaal is namelijk aan de rommelige kant en heeft wat langdradige en herhaaldelijke momenten. Hierdoor neemt het tempo van de films wat af en lijkt het wel alsof je naar een week in Taipei zit te kijken in plaats van een weekend. Verder is het ook wel aan een voorspelbare kant en lijkt het wat kritische details te missen. Zo wordt een personage uit een auto getrapt, maar deze is de volgende scène is deze ook ineens verdwenen, omdat die al op de vlucht is voor de ander. George Huang weet de film op momenten wel mooi in beeld te brengen en de locatie mooi in beeld te brengen, maar hier heeft hij helaas ook wel wat rommelige kanten. Zo komt het over alsof je door vakantiefoto’s van iemand zijn reis in Taipei zit te kijken, maar deze er te gehaast doorheen probeert te gaan, om alles even snel te tonen. Omdat hij een comeback probeert te maken als regisseur lijkt George Huang wel wat ervaring als regisseur te zijn verloren, om zijn castleden goed te sturen. Hierdoor komen sommige soms wat stijfjes over, lijken ze hun teksten gewoon op te lezen of kijken ze nog wat in de cameralens. IK geef de film als cijfer een:

The Substance

The Substance is een nieuw horror drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Coralie Fargeat, regisseur van Revenge. Elisabeth Sparkle (Demi Moore) was eens een grote beroemdheid, maar is haar beroemdheid met de jaren wat verloren. Uit wanhoop besluit ze op de zwarte markt een speciale drug te gebruiken. Deze drugs is een speciale substantie, die uit haar cellen een jongere versie van haarzelf weet te creëren. Haar jongere versie gaat onder de naam Sue (Margaret Qualley) en weet hun beroemdheid weer op te pakken. De twee moeten nu in een balans van zeven dagen naast elkaar zien te leven en de ander zien te onderhouden. Als een van hen deze balans verstoord, kan dit gevolgen hebben voor hen beide.

Met deze film spelen ze wat in op de actualiteit waar in de wereld van beroemdheden mensen zoals de producers, het publiek en de fans vaak steeds opnieuw op zoek gaan naar een nieuwere en jongere beroemdheid. Zo worden de oudere, voorgaande beroemdheden worden dan meer vergeten, of zoeken succes op andere manieren. Regisseur en schrijver Coralie Fargeat toont deze aspecten dan vooral vanuit de vrouwelijke beroemdheden kant. Waar actrices, modellen, of zangeressen steeds actueel proberen te blijven voor zowel hun oude fan als jongere nieuwe fans. Hiervoor gaan sommigen wel door wat veranderingen zoals nieuwe, of andere looks, of stijlen. De figuren boven hen, die bijvoorbeeld hun financiële zaken regelen, of inplannen, proberen dan ook met hun beroemdheid mee te liften en er zelf ook geld mee te kunnen verdienen. Door bijvoorbeeld de beroemdheid te gebruiken om bepaalde dingen te promoten. Hier komen dan ook wel situaties als machtsmisbruik, of misbruik in andere vromen bij kijken. Ondanks dat dit helaas veel verborgen heeft plaatsgevonden in de wereld van beroemdheden lijkt deze film wel alle stereotypen over een kam te scheren van zowel de dader als slachtoffer kanten. Dit kan ondanks het goede bericht van de film de film ook wel wat eenzijdig maken. Hier had Coralie Fargeat ook zelf wel een betere en meer realistische balans in kunnen hebben gebruikt. De castleden leveren wel goed en passend acteerwerk. Vooral de twee hoofdrollen durven veel te geven en tonen met hun rollen in deze film. Als de film minder eenzijdig was geweest hadden ze met hun rollen naast de film zelf wel een klassieker kunnen zijn geweest. Ik geef de film als cijfer een:

Speak No Evil

Speak No Evil is een Amerikaanse remake van de gelijknamige Deense film uit 2022. Deze remake is geregisseerd en deels geschreven door James Watkins, regisseur van The Woman in Black en Bastille Day. Ben (Scoot McNairy) en Louise (Mackenzie Davis) komen uit Amerika, maar zijn naar voor werk naar het Verenigd Koninkrijk verhuisd. Tijdens hun vakantie in Italië ontmoeten ze de Engelse Paddy (James McAvoy) en Ciara (Aisling Franciosi), met wie ze een leuke tijd hebben tijdens hun vakantie. Wanner ze weer thuis worden Ben en Louise door Paddy uitgenodigd, om een weekend bij hem thuis te komen. Door de goede ervaring tijdens hun vakantie gaan ze akkoord, maar leren eenmaal bij Paddy en Ciara thuis toch andere mensen kennen dan die ze op hun vakantie hebben ontmoet.

Net zoals als de originele film leert deze film je ook niet te snel goed bevriend te worden met mensen, die je tijdens je vakantie ontmoet en na de vakantie veel in contact met elkaar te blijven. Tijdens vakanties kunnen mensen zich namelijk vaak toch wat anders gedragen dan dat ze in hun dagelijks leven zijn. Op wat aanpassingen na is deze remake verder wel aardig hetzelfde als het origineel. Zo maken de personages in deze film ook aparte, onrealistische beslissingen of acties wat de film alleen maar meer ongeloofwaardig weet te maken. Voor mensen die de Deense versie van deze film kennen of gezien hebben, kan deze remake wel wat bekend en voorspelbaar overkomen. Dit kan verder ook door de trailers komen, want die geven ook wel te veel weg over de film. Zo kan deze film wel langdradig overkomen. Ze lijken ook niet altijd even goed naar de details te hebben teruggekeken. In de film gebruiken ze namelijk smartphones en moderne auto’s waar apps ook op gebruikt kunnen worden. Toch weten personages de weg niet te kunnen vinden, of de smartphones alleen als lichtbron te kunnen gebruiken en er verder er niet mee kunnen bellen of op het internet ermee te kunnen komen. Soms lijkt de film ook wat uitleg te missen, waardoor personages zich ineens wel weten te verweren, of uit situaties weten te komen. Voor een thriller is de film verder ook niet echt eng of spannend, maar geeft het meer een ongemakkelijk gevoel. De hoofdpersonages zitten namelijk ergens met mensen bij wie ze zich ook niet op hun gemak voelen. Hierdoor kun je je als kijker ook zo voelen. Door het aparte script waar de personages aparte beslissingen maken, kunnen de acteurs ook wel als wat apart overkomen. In eerlijkheid spelen ze alleen hun personages zoals deze geschreven zijn, maar doen de meeste verder weinig bijzonders. Het beste acteerwerk komt van James McAvoy, die tijdens de vakantie scènes een aardig iemand lijkt met wat lichte apartheden. Wanneer zijn gasten hem beter leren kennen, weet hij zijn personage wat meer ongemakkelijk neer te zetten tot hij uiteindelijk zelfs wat gevaarlijk lijkt te zijn. James McAvoy is goed in het spelen van verschillende soorten personages. Dit wist hij goed te tonen met zijn rollen in de films Split en Glass, waar hij een personage speelt met meerdere, verschillende persoonlijkheden. Ik geef de film als cijfer een:

Boneyard

Boneyard is een nieuwe misdaad thriller geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Asif Akbar, regisseur van The Commando. Politiechef Carter (50 Cent) werkt aan het mysterie van een seriemoordenaar, die resten van elf vrouwelijke lichamen heeft achter gelaten. Tijdens het onderzoek kruist hij wegen met FBI-agent Petrovick (Mel Gibson). Samen raken ze verstrikt in een ingewikkeld web met vele mogelijke verdachten, waaronder zelfs mogelijke, corrupte agenten.

Deze film is geïnspireerd op ware gebeurtenissen van een moordenaar die botten als sporen achter liet. Naast het onderzoek van deze moordzaken vertelt de film, ook het verhaal van mogelijke corruptie bij de politie. Door deze verhalen door elkaar te halen, hebben ze het wel lastiger gemaakt de film goed te kunnen blijven volgen. Verschillende agenten proberen namelijk eigenhandig dezelfde dader te ontmaskeren. De agenten weten ook van de corruptie en dat ze andere agenten niet altijd kunnen vertrouwen. Als kijker weet je alleen meer en beter welke agenten wel of niet te vertrouwen zijn, want je krijgt een duidelijker beeld waar ze mee bezig zijn. Zo kun je voorop de zaak lopen, waardoor het achterliggende onderzoek van de agenten als wat langdradig, of rommelig kan overkomen. Verder doet de film ook wel denken aan gelijke en zelfs betere misdaad thrillers die gelijke verhalen vertellen, maar dit dan wat beter wisten te doen. De cast levert aardig acteerwerk, maar dit is ook niet hun beste werk. In andere films hebben ze beter geacteerd. Met een duidelijker uitgewerkt script had de film zelf en het acteerwerk wel beter kunnen zijn geweest. IK geef de film als cijfer een:

Beetlejuice Beetlejuice

Beetlejuice Beetlejuice is het vervolg van de eerste Beetlejuice film uit 1988. Dit vervolg is weer geregisseerd door Tim Burton, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. Na een tragisch verlies in de Deetz familie komen de familieleden weer samen in Winter River. Lydia Deetz (Winona Ryder) is sinds haar laatste tijd in Winter River opgegroeid tot een volwassen vrouw en moeder van haar dochter Astrid (Jenna Ortega). Toch is ze nog steeds getraumatiseerd door haar ervaring met de bedriegende geest Beetlejuice (Michael Keaton), helemaal nu ze weer terug is in Winter River. Wanner Astrid per ongeluk in het hiernamaals beland, moet Lydia haar jeugdtrauma trotseren en Beetlejuice weer oproepen, om met zijn hulp Astrid terug te krijgen naar de mensenwereld. Alleen als ze Beetlejuice na al de jaren kan vertrouwen blijft de vraag.

Na 36 jaar hebben ze eindelijk een vervolg gemaakt van de eerste Beetlejuice film. Tim Burton wilde dit vervolg dan ook alleen maken als Michael Keaton terug zou keren als het titelpersonage, waar hij in 2014 mee akkoord is gegaan. Naast het terugkeren van dezelfde regisseur en wat castleden heeft dit vervolg wel een ander schrijversteam. Dit valt helaas wel aan de film terug te zien, want dit vervolg bevat teveel verschillende verhaallijnen met teveel verschillende personages. Hierdoor is dit uiteindelijke vervolg wel wat rommelig geworden en blijft het soms lastig, om alles goed te kunnen volgen. Als hier beter naar was teruggekeken, hadden ze misschien wat van de onnodige, of meer losstaande verhaallijnen uit deze film kunnen hebben gehouden, of hebben bewaard voor een mogelijk vervolg, of voor een eigen films. Tim Burton weet wel creatief wat van zijn fantasie ideeën in de film te verwerken. Zo heeft hij net zoals bij het eerste deel zoveel mogelijk gebruik proberen te maken van praktische effecten zoals acteurs in kostuums, make-up en verder stop-motion en klei-animatie. Toch gebruikt hij wel wat CGI in deze film. Deze meer technologische effecten vallen wel wat op naast de praktische effecten en lijken soms meer uit een andere film te komen, want deze hebben toch een soort andere sfeer. Het acteerwerk wordt goed neergezet door de terugkerende castleden en wat van de nieuwe castleden. Door de hoeveelheid aan rommelige verhaallijnen krijgt alleen niet iedereen evenveel tijd om wat met hun rollen te doen. Net als in het eerste deel heeft Michael Keaton, ondanks het spelen van het titelpersonage, ook niet zoveel tijd in dit vervolg. Gelukkig weet hij de meeste van zijn scènes wel weer op een gelijke, en herkenbare manier neer te zetten. Zo weet hij afgezien van de andere personages en verhaallijnen de film wel te stelen als de kern van de film. Winona Ryder zet haar rol ook weer goed neer, maar speelt wel een andere soort personages in dit vervolg dan de meer goth meid die ze in het eerste deel speelde. Ik geef de film als cijfer een:

AfrAId

AfrAId is een nieuwe thriller geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Chris Weitz, regisseur van The Golden Compass en The Twilight Saga: New Moon. Curtis (John Cho) mag voor zijn bedrijf samen met zijn gezin een revolutionair AI-systeem bij hen thuis testen. Dit systeem gaat onder de naam AIA en weet het gezin te helpen en bij te staan. Met de tijd lijkt AIA alleen wat te veel te beslissend en beschermend voor het gezin te zijn, waardoor het hun levens langzamerhand lijkt over te nemen.

Met deze film spelen ze wel goed in op de actualiteit met hoe Ai en smartphones tegenwoordig een grote rol in het leven van de mens spelen. Hierdoor kunnen mensen wel gemakkelijker leven, maar verleren ze dingen zelf te doen, of wordt de AI wat te verslavend. Verder is de film helaas niet zo creatief en lijk het simpelweg elementen uit andere gelijke technologie thrillers te kopiëren. Hierdoor blijft deze film meer aan een voorspelbare kant, wat het soms meer langdradig dan nog echt spannend maakt. Ondanks de bekende namen van de castleden, weten ze dankzij het meer standaard verhaal verder ook weinig bijzonders met hun rollen te doen. IK geef de film als cijfer een: