Mufasa: The Lion King

Mufasa: The Lion King is zowel deels een voorlopers als vervolg van de Disney live-action The Lion King uit 2019. Deze film is geregisseerd door Barry Jenkins, regisseur van Moonlight. Als een verloren welp is Mufasa (stem van Aaron Pierre) bij een andere leeuwentroep geëindigd waar hij bevriend raakt met de erfgenaam van de koninklijke bloedlijn Taka (stem van Kelvin Harrison Jr.) Wanneer deze leeuwentroep wordt bedreigd door vijandelijke leeuwen geleidt door Kiros (stem van Mads Mikkelsen) moeten Mufasa en Take gezamenlijk weg vluchten op zoek naar een veilige plek, om de leeuwentroep veilig opnieuw te kunnen beginnen. Onderweg ontmoeten ze nieuwe dieren waarmee ze bevriend raken en gezamenlijk naar de nieuwe, veilig plek proberen te gaan, maar toch blijven ze gevolg en bedreigd worden door Kiros zijn leeuwentroep.

Als een proloog over een oorsprong verhaal van het personage van Mufasa heeft deze film wel interessante ideeën en verhaallijnen. Deze worden helaas was overspoeld door ook andere oorsprong verhaallijnen van andere bekende personages uit the Lion King, waardoor de focus rond Mufasa soms wat verloren kan gaan. Verder maken ze ook wat aanpassingen die wat ingaan tegen de oorspronkelijke verhaallijnen uit de bekende animatie Lion king film uit 1994. Dit kan wel wennen zijn of anders moeilijk acceptabel zijn voor fans van de originele film. Het verhaal van Mufasa zijn oorsprong wordt ook meer door het personage Rafiki (stem van John Kani) verteld tegen Kiara (stem van Blue Ivy Carter), de dochter van Simba (stem van Donald Glover) en Nala (stem van Beyoncé). Verder luisteren Timon (stem van Billy Eichner) en Pumbaa (stem van Seth Rogen) ook mee. Deze weten alleen weten het oorsprongverhaal eigenlijk steeds weer te verstoren door onnodige commentaar of flauwe geintje naar voren te brengen. Als ze deze film slechts als voorlopend verhaal hadden verteld over Mufasa zijn oorsprong dan had de film beter en duidelijker kunnen zijn geweest. Voor een live-action film bestaat de film toch weer meer uit veel CGI en green screen effecten. Visueel zien de landschappen er wel mooi uit en lijken ze soms net uit natuurdocumentaires te komen, maar helaas komen ze niet altijd even zo realistisch over. In tegenstelling tot de 2019 live-action Lion King film hebben ze er ook meer voor gekozen de dieren meer emoties te laten tonen. Dit had de 2019 minder om het realisme te behouden. Zo konden kijkers wel moeilijker met de personages meeleven, want deze toonde net als de meeste, echte dieren geen emoties behalve dat ze hun natuurlijke houdingen soms wat aanpassen. Door de dieren deze keer meer emoties te laten tonen, gaan de realistische kanten wel wat verloren. Het stem en zangwerk wordt wel goed en passend gedaan door de castleden, maar verder komen ze niet echt bijzonder naar voren. Sommige blijven ook wat in de schaduw staan van wat de stemacteurs wisten neer te zetten in de animatiefilm. De meeste liedjes zijn ook niet zo sterk of pakkend als ze in de voorgaande films waren en lijken soms ook meer gebruikt te worden om de speeltijd wat mee op te vullen. Ik geef de film als cijfer een: