Bad Boys: Ride or Die

Bad Boys: Ride or Die is de vierde film in de Bad Boy filmserie. Dit vierde deel is weer geregisseerd door Adil El Arbi en Bilall Fallah, die samen ook de derde Bad Boys films hebben geregisseerd. Wanneer hun voormalige kapitein betrokken is geraakt bij corrupte zaken, worden Mike Lowrey (Will Smith) en Marcus Burnett (Martin Lawrence) zelf ook als verdachte gezien. Nu moeten ze op hun oudere leeftijd, mindere gezondheid en zelf paniekaanvallen de onschuld van hun oude kapitein en hunzelf zien te bewijzen.

Met deze vierde Bad Boys spelen ze realistisch in op de ouder worden de kanten van de hoofdpersonages. Zo moeten ze op hun oudere leeftijd nog steeds politiezaken zien op te lossen. Omdat ze nu zelf als verdachte worden gezien, krijgen ze alleen weinig hulp van politiebondsgenoten, waardoor ze nu meer zelf moeten zien op te lossen. Het regie duo zorgt weer voor vermakelijke, creatieve actiescènes. Vele hiervan zijn weer vermakelijk over de top, maar sommige zijn wel wat te overdreven. Hierdoor lijken het haast net scènes lijken uit superhelden actiefilms, waardoor gaan de realistische kanten van de film wel wat verloren. De mysterieuze kanten gaan ook snel verloren in de film. Zo leer je als kijker eerder dan de hoofdpersonages wie er echt achter alle criminele zaken zit. Hierdoor kan het verhaal verder wat langdradig worden, want de hoofdpersonages zoeken naar antwoorden, die je als kijker eigenlijk al weet. Het enige leuker blijft dan te raden wie van de andere agenten wel of niet te vertrouwen zijn, maar dit ligt vaak helaas ook wel wat voor de hand. Wat het verhaal ook wat langdradig maakt, is dat de hoofdpersonages naast het hoofdverhaal ook vele andere bij verhalen begaan, die meer losstaan van het hoofdverhaal. Hierdoor voelt het soms net alsof je naar momenten uit een andere film, of mogelijke elementen uit vervolgen zit te kijken. Als ze alles wat meer gebalanceerd hadden, zouden ze een kortere en duidelijker kunnen hebben gehad. Will Smith en Martin Lawrence hebben samen nog wel een goede chemie als politie partners en vrienden, alleen zijn ze net als hu personages ook wat ouder geworden. Samen zorgen ze elk wel voor een eigen vorm van humor in de film. Ze hebben bij deze vierde film alleen hun persoonlijkheden wat met elkaar verwisseld. Will Smith maakt vaak nog passend grappen, maar zijn personage maakt zich nu ook vaker zorgen over dingen. Martin Lawrence zijn personage denkt in deze film meer van alles aan te kunnen en durft zo meer risico’s te nemen. Dit brengt hem in vermakelijk actie momenten, waar hij dan meer komische mee om gaat. Verder zitten er wat bekende cameo’s in de film van bakende personages uit voorgaande Bad Boys films, of verder gewoon van bekende mensen, die vooral bekend zijn van sociale media. Ik geef de film als cijfer een:

The Marsh King’s Daughter

The Marsh King’s Daughter Is een nieuwe dramathriller geregisseerd door Neil Burger, regisseur van The Illusionist en Divergent. Helena (Daisy Ridley) is opgegroeid in de moerassen van Michigan. Zonder dat ze het wist, heeft haar vader Jacob (Ben Mendelsohn) haar en haar moeder eigenlijk al die tijd gekidnapt en verborgen gehouden van de rest van de wereld. Nadat Jacob hiervoor is gearresteerd, moet Helena nu het gewone leven aan leren.

Nu Helena de gewone manier van leven een beetje onder de knie heeft, is ze getrouwd en heeft een dochter. Wanneer ze hoort dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt, vreest ze dat hij voor haar en haar gezin zal komen, om ze mee te nemen het moeras in. Helena moet hierom haar vader zijn oude moeras trainingen nu tegen hem zien te gebruiken, om haar gezin te kunnen beschermen tegenover hem. Deze film is mooi in beeld gebracht en geeft de moerasgebieden goed weer. Het verhaal van de film blijft helaas verder meer aan een voorspelbare kant. Zo valt wel ongeveer te voorspellen wat er gaat gebeuren, of waar het verhaal naartoe gaat. Hierdoor is de uiteindelijke film helaas niet meer zo spannend en kan het zelfs eerder wat langdradig overkomen op momenten. Gelukkig worden de rollen wel goed gespeeld door de castleden. Daisy Ridley komt goed over als iemand die in de moerassen is grootgebracht. Hierdoor is haar personage wat als een vis op het droge in de moderne samenleving. Ben Mendelsohn speelt ook goed de schurk. Een schurk spelen is wel iets wat hij eerder en beter heeft gedaan in zijn acteercarrière. Met deze rol brengt hij verder helaas weinig unieks met zich mee. De jonge castleden leveren ook goed passend acteerwerk. Brooklynn Prince, speelt de jonge Helena en komt wel goed over als een jonger iemand, die is opgevoed in de moerassen. Joey Carson speelt verder ook goed de dochter van Helena, iemand die dan meer verwilderd in de moerassen in opgevoed en nu haar dochter meer op een gewone stedelijke manier moet zien op te voeden. Ik geef de fim als cijfer een:

Ezra

Ezra is een nieuwe komedie drama geregisseerd door Tony Goldwyn. Dit is sinds de film Conviction uit 2010 zijn terugkeer als filmregisseur, want sinds 2010 heeft hij meer tv-afleveringen geregisseerd en is verder meer bezig geweest als acteur. Zo speelt hij zelf ook een rol in deze film. Verder is deze film gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Max (Bobby Cannavale) probeert rond te komen als stand-up komediant, maar treed alleen nog op in de lokale bar. Hierom leeft hij ook nog bij zijn vader Stan (Robert De Niro). Verder heeft hij nog contact met zijn ex-vrouw Jenna (Rose Byrne) met wie hij samen een autistische zoon Ezra (William A. Fitzgerald) heeft. Al deze dingen uit zijn leven verwerkt Max in dan weer in zijn komedie act.

Wanneer dokters speciale medicijnen voorschrijven om Ezra met zijn autisme te helpen vindt Max dit maar onzin, waardoor hij in een onenigheid eindigt met de dokter. Zo mag Max Ezra een tijd niet zien, maar wanneer hij hoort dat hij op tv mag optreden heeft hij zijn zoon wel nodig als steun en gelukssymbool. Zo neemt hij Ezra toch mee, maar dan zonder verder overleg met Jenna. Zo brengt hij zichzelf eigenlijk alleen maar meer in de problemen. De filmcrew lijkt met deze film autisme wat meer in het belang proberen te brengen. Zo proberen ze te tonen hoe een kind met autisme door het leven kan gaan. Verder tonen ze ook hoe mensen als familie en vrienden met iemand met autisme om proberen te gaan. Zo proberen ze met deze film ook de verschillende vormen van autisme en ook wel andere gelijke stoornissen zoals OCD, woede problemen en controle freak symptomen. Door al deze verschillende stoornissen in ongeveer 100 minuten te behandelen gaat de focus wel wat verloren. Zo kan het wat onduidelijk blijven over welke symptomen en stoornissen de film nu echt precies probeert te gaan. Deze onduidelijke kanten hadden misschien wel meer voorkomen kunnen zijn geweest, als ze wat preciezer naar het uiteindelijk verhaal hadden teruggekeken. Verder is het balans tussen de komedie en drama kanten ook wat chaotisch, waardoor ook niet altijd duidelijk blijft, of deze film nu meer een komedie of drama probeert te zijn. Uiteindelijk is ook niemand perfect en heeft iedereen wel zijn eigen lasten en zorgen, waardoor fouten gemaakt kunnen worden. Ondanks deze onduidelijke, chaotische kanten weten de acteurs wel goed acteerwerk neer te zetten in de film. Voor William A. Fitzgerald is dit pas zijn eerste acteerwerk in een film en toch weet hij goed acteerwerk neer te zetten als een kind van autisme. Bobby Cannavale zet ook goed acteerwerk neer als een zorgende vader, maar die soms wel meer met zijn eigen beginnende komedie carrière bezig lijkt te zijn en hierdoor zijn autistisch zoon wat vergeet. Verder lijkt zijn personage ook wel wat autistische trekjes te hebben en heeft die verder ook een kort lontje. Rose Byrne speelt verder ook goed een zorgende moeder, die alleen wel wat te beschermend kan zijn rond haar autistische zoon. Andere cast leden zoals Robert De Niro, Vera Farmiga e Whoopi Goldberg spelen verder goed meer steunde bijrollen. Ik geef de film als cijfer een:

Furiosa: A Mad Max Saga

Furiosa: A Mad Max Saga is een prequel van Mad Max: Fury Road, de film uit 2014. Deze prequel is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door George Miller, de regisseur van alle voorgaande Mad Max films. Furiosa (Anya Taylor-Joy) is vanaf jonge leeftijd weggehaald van haar huisplaats en zo geschieden van haar groep mensen. Krijgsheer Dementus (Chris Hemsworth) heeft zo de zorg over haar genomen. Bij zijn veroveringsplannen probeert hij gebied van Immortan Joe (Lachy Hulme) over te nemen. Hierdoor sluiten deze twee tirannen gezamenlijke een deal, waardoor Furiosa in het bezit van Immortan Joe eindigt.

Tijdens haar tijd in de Citadel plant ze in het geheim een wraakplan tegen Dementus, maar hiervoor moet ze wel stiekem undercover te werk gaan, zonder dat Immortan Joe of andere van zijn volgelingen haar wraakplan doorkrijgen en het zo mogelijk kunnen dwarsbomen. Met deze prequel krijgt George Miller de kans om de wereld en personages van de Mad Max saga wat uit te breiden. Zo heeft hij de kans, om deze meer geschiedenis en achtergrond te geven. Net zoals in Mad Max: Fury Road weet hij de film weer te vullen met vermakelijke, overdreven actiescènes. De visuele effecten werken ook weer goed, alleen wel iets minder vergeleken Fury Road. In Fury Road hebben ze meer gebruik gemaakt van echte vlammen en explosies en gebruikte ze de visuele effecten alleen om deze de rest meer te ondersteunen. Bij Furiosa vallen de visuele effecten helaas soms wel wat beter terug te zien. Zo ook de momenten waar scènes voor een green screen zijn gefilmd. Dit kan je wel even uit de film, maar door de overdreven gekheid ben je zo ook weer terug in de scène. In Furiosa zit zelfs een 15 minuten durende actiescène, die wel 78 dagen duurde om goed vast te hebben gelegd. De promoties en trailers laten het wel lijken dat Anya Taylor-Joy de hoofdrol in deze film speelt, maar voor een groot gedeelte in de film gaat het eigenlijk nog over een nog jongere versie van Furiosa, die wordt gespeeld door Alyla Browne. Ze moet zo meer door Furiosa haar zware, jonge jaren gaan en laten zien hoe dit haar personage veranderd heeft. Met deze film laat Alyla Browne toch zien dat ze goed acteerwerk kan leveren, als ze ten minste een goede filmcrew heeft die haar wat beter kunnen sturen. Vorige maand speelde ze juiste in de horrorfilm Sting van een meer beginnende filmcrew, waardoor ze die rol niet zo sterk wist neer te zetten. Anya Taylor-Joy neemt de rol later wel goed over, maar ze speelt meer de Furiosa, die undercover haar wraakplan probeert voor te bereiden en uit te voeren. Voor deze rol heeft ze zelf wel wat stunts met de auto zelf gedaan, terwijl ze eigenlijk nog geen rijbewijs heeft. Toch weet ze deze stunts goed en geloofwaardig neer te zetten. Het make-up en styling team laten de twee actrices ook goed op elkaar lijken als jongere en oudere versies van hetzelfde personage. Chris Hemsworth speelt ook een vermakelijke schurk in deze film. Voor deze rol ging hij wel wat in tegen de stereotype rollen die hij meestal in films speelt als een meer goed, heldhaftig personage. Het valt wel terug te zien aan zijn acteerwerk dat hij veel plezier heeft gehad met het spelen van deze rol. Ik geef de film als cijfer een:

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is het vervolg van de eerste Winnie the Pooh horrorversie. Dit vervolg is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Rhys Frake-Waterfield, de regisseur van de eerste horrorversie van Winnie the Pooh van vorig jaar. Nadat Janneman Robinson (Scott Chambers) na zijn vorige avonturen met zijn oude fantasie vrienden heeft proberen te tonen dat ze echt bestaan, wordt hun rust door andere verstoord. Hierdoor zijn Winnie de Poeh, Knorretje, Uil en zelfs Teigetje meer uit de schaduwen gaan leven. Ze zijn uit wraak op zoek naar Janneman Robinson, maar hebben verder ook geen genade voor andere mensen die ze tegenkomen.

Toen de rechten van Winnie the Pooh openbaar werden, hebben mensen er snel een horror filmversie van gemaakt en deze vorige jaar uitgebracht. Omdat deze met een laag filmbudget gemaakt was, werd het snel een financieel succes, waardoor er goed aan verdient, kon worden. Zo hebben ze hoe dingen eruit zien verbeterd, zoals de kostuums en de bloedeffecten. De kostuums van de acteurs die Winnie the Pooh en de andere fanatische vrienden spelen, zien er zo wat creatiever en realistischer uit. Ondanks deze pluspunten valt de rest van de kwaliteit helaas nog wel wat tegen. De beelden zijn gelukkig niet meer zo bewegelijk in beeld gebracht. Bij de meeste moorden in de film hebben ze deze wel te ingezoomd in beeld gebracht. Hierdoor kun je vaak niet precies zien wat Pooh en zijn vrienden met hun slachtoffers doen. Richting het einde tonen ze dit wel iets duidelijker, maar dan kun je vaak wel zien dat alles nep is en dat ze met hun neppe wapens poppen neersteken, of verder aanvallen. Waar ze CGI hebben gebruikt valt ook wel terug te zien en dan helemaal als je goed kijkt wanneer Teigetje zijn staart in de film te zien is. Door deze mindere kwaliteit wordt de film haast onbedoeld komischer dan eng of spannend.

Naast de moorden is het verhaal rond Janneman Robinson ook wat aan een langdradige, oninteressante kant. Als de film uiteindelijk meer om Pooh en zijn moordende vrienden was gegaan, had de film iets vermakelijker kunnen zijn geweest. Het achtergrondverhaal van Janneman Robinson en zijn fantasie vrienden had dan niet op deze manier verteld hoeven te worden. Ze hadden het dan ook dichter bij het verhaal van de eerste film kunnen hebben gehouden. Verder proberen ze de film ook te vullen met flauwe en zelfs meta humor, maar deze werken helaas ook niet echt komische en blijven meer aan een flauwe kant. Na deze film zal de filmcrew verder gaan met andere horrorversies van bekende fantasie verhalen, om hiervan een eigen filmuniversum te kunnen maken. Ik geef de film als cijfer een:

Knox Goes Away

Knox Goes Away is en nieuwe misdaadthriller geregisseerd door Michael Keaton, die zelf ook de hoofdrol in de film speelt. Na The Merry Gentleman uit 2008 is dit pas de tweede film die hij geregisseerd heeft. Huurmoordenaar John Knox (Michael Keaton) leert dat hij aan de ziekte van Creutzfeldt-Jakob lijdt, een zeldzame vorm van dementie, die snel steeds erger wordt. Als zijn vervreemde zoon Miles (James Marsden) dan na een criminele daad hem om hup vraagt, besluit Knox zijn laatste, gezonde, heldere tijd te gebruiken, om zijn zoon te beschermen tegen de justitie.

Deze film toont goed hoe erg dementie is en speelt in op een unieke vorm van dit ziektebeeld. De film toont zo goed hoe vervelend het kan zijn, om door dementie steeds meer snel te vergeten. Dit is in deze film wel licht wat speels gedaan, omdat het om een criminele huurmoordenaar gaat, die zich dingen steeds minder weet te herinneren. Aan de andere kant weet hij zich andere, die meer van vroeger zijn dan nog wel te herinneren. Hierdoor kan de film wel actueel, maar ook wat vaag overkomen. Dit is waarschijnlijk wel zo gedaan, om de gevolgen van dementie te tonen. Als je het verhaal alleen goed blijft volgen kan het helaas wel wat voorspelbaar blijven op wat kleine wendingen na. Michael Keaton levert ook goed acteerwerk als een sluwe crimineel, die zijn geheugen wel steeds meer begint te verliezen. In sommige scènes toont hij voor een lange tijd realistisch een verbaasde, of onbegrijpende blik wanneer hij even niet meer lijkt te herinneren waar hij nu precies mee bezig was, of mee bezig wil gaan. Al Pacino levert verder ook goed acteerwerk, maar dan meer als een cameo rol van een oudere crimineel, die Knox probeert te helpen terwijl zijn geheugen minder begint te worden. Ik geef de flm als cijfer een:

The Strangers: Chapter 1

The Strangers: Chapter 1 is een nieuwe reboot versie van de horrorserie The Strangers. Deze film is geregisseerd door Renny Harlin, regisseur van andere horrorfilms zoals: A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master en Exorcist: The Beginning. Het stelletje Ryan (Froy Gutierrez) en Maya (Madelaine Petsch) moeten na autopech overnachten in een lokale airbnb. Deze nacht worden ze geterroriseerd door drie gemaskerde vreemdelingen, die hen zonder motief proberen te doden. Het stelletje moet nu proberen gezamenlijk deze nacht te overleven.

Met deze nieuwe Strangers film was het door de promotie wat onduidelijke, of het nu om een prequel of een reboot zou gaan. De trailers laten het namelijk meer lijken op een prequel, waar kijkers leren waarom de gemaskerde moordenaars hun moorden plegen. Ook laat de trailer het door gelijke scènes van de originele 2008 film lijken op een reboot. Uiteindelijk is dan ook bevestigd dat het om een reboot gaat en dat deze nieuwe film het begin is van een nieuwe Strangers trilogie. Als dit het begin van een nieuwe horrortrilogie wordt, heeft deze trilogie helaas niet de beste, of sterkste start. Dit is zo ook al de derde film, waarin de Strangers moordenaars worden gebruikt. Zo is het verder ook niet meer zo creatief, of origineel. Verder zit deze nieuwe film ook vol met domme horror clichés. Zo valt vaak wel te voorspellen waar de moordenaars zich bevinden en zit je meer op het onnodige, harde jump scare geluid te wachten tot de moordenaars echt duidelijk aan je getoond worden. Door de voorspelbaarheid is dit alleen niet echt zo eng meer, maar komt het juist eerder flauw over. Het verhaal van deze remake is ook geschreven door twee schrijvers, die op een komedie en verder meer tv-films en series verder nog weinig ervaring hebben in de filmwereld. Zo begaan de personages in deze reboot vaak domme horror clichés, zoals niet samen te blijven, waardoor ze alleen tegenover de moordenaars eindigen. Vervolgens speelt deze film zich in de moderne tijd af en hebben de personages smartphones, maar weten deze niet echt op slimme manieren te gebruiken. Als de rest van deze nieuwe Strangers trilogie nog uitkomen, weten ze deze hopelijk nog wat te verbeteren. Anders kun je voor een betere horrorfilm beter de originele Strangers uit 2008 terugkijken. Zelfs het vervolg van de originele versie uit 2018 kan voor een meer vermakelijker film zorgen. IK geef de film als cijfer een:

Hit Man

Hit Man is een nieuwe actie komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Richard Linklater, regisseur van Boyhood en Before Midnight. Gary Johnson (Glen Powell) is een schoolleraar, maar werkt in het geheim ook bij de politie. Bij de politie moet hij op een moment een neppe huurmoordenaar spelen. Deze wordt door cliënten ingehuurd, om moorden te plegen, maar nadat cliënten hun criminele plannen aan Gary hebben opgebiecht, kan de politie hen arresteren. Wanneer Madison Masters (Adria Arjona) Gary wil inhuren, valt hij voor haar schoonheid. Hierdoor breekt hij zijn eigen regels en probeert hij Madison van gedachte te laten veranderen, zodat ze geen criminele plannen uitvoert. Zo worden de twee verliefd op elkaar, maar Madison valt eigenlijk voor de huurmoordenaar Ron, die Gary voor haar speelde. Aan de andere kant, mag Gary niet laten zien dat hij zijn eigen code heeft gebroken voor Madison, want dit kan hem in problemen brengen bij de politie en zijn carrière verpesten.

Deze film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, waar de echte Gary Johnson voor de politie zichzelf voordeed als een huurmoordenaar, die criminelen konden inhuren, om moorden te laten plegen. Alleen na hun moordzuchtige plannen met Gary te hebben gedeeld, kon de politie hen dan oppakken. De echte Gary Johnson heeft zich zo vaak moeten verkleden, met verschillende kledingstijlen en pruiken om voor elke crimineel anders te lijken, zodat hij niet ontmaskerd kon worden als undercover agent. Ditzelfde doet Glen Powell ook in het begin van de film. Zo draagt hij verschillende kostuums en acteert ook op verschillende manieren. Zo begint de film meer als een actiekomedie, maar wanneer Gary valt voor Madison, verandert de film meer in een romantische komedie. Richard Linklater zorgt voor een komische actie film, maar wel met herhaaldelijke gebeurtenissen, waar Gary steeds anders vermomt verschillende criminelen laat opbiechten. Als de film later meer in een romantische komedie verandert, werkt dit vooral door de goede chemie tussen Glen Powell en Adria Arjona, hun personages. Glen Powell speelt alleen een personages, die een dubbel leven leidt en zijn gespeelde personage eindigt in een relatie met de mogelijke crimineel. Hierdoor ontstaan ingewikkelde situaties waarin hij strategisch moet verder werken, zonder dat Madison, of de politie doorkrijgen dat hij hen beide eigenlijk voorliegt. De film heeft alleen wel een wat abrupt einde, waarmee niet alles beantwoord lijkt te zijn. Glen Powell speelt de hoofdrol goed en moet de rol eigenlijk op verschillende manieren zien te spelen. Zo krijgt hij de kans om verschillende acteermogelijkheden te laten zien in deze film. Adria Arjona speelt de rol van een verleidelijke, mogelijke crimineel ook goed, want als kijker weet je net als het hoofdpersonages ook niet altijd of ze volledig te vertrouwen is. Austin Amelio krijgt na zijn tijd in verschillende Walking Dead series ook weer eens de kans om in een film te acteren. Hij speelt een collega van het hoofdpersonage, die mogelijk zijn strategische plannen kan dwarsbomen, als hij te veel te horen krijgt. Ik geef de film als cijfer een:

Kingdom of the Planet of the Apes

Kingdom of the Planet of the Apes is het vervolg van de Andy Serkis Planet of the Apes trilogie. Deze nieuwe film is geregisseerd door Wes Ball, de regisseur van The Maze Runner trilogie. In de toekomst, zo’n 300 jaar na de gebeurtenissen van aap Caesar, zijn er inmiddels vele, verschillende apengemeenschappen, die op hun eigen manieren leven. Noa (Owen Teague) zijn apengroep, wordt aangevallen door een andere groep, die hun thuis vernietigen en de overlevende apen gevangen meenemen. Noa besluit zijn overlevende groepsgenoten te vinden en probeert deze te bevrijden. Tijdens deze reis ontmoet Noa andere apen en zelf een menselijk meisje Mae (Freya Allan), die hem vergezellen naar zijn oude groep. Zijn oude groep dient nu Proximus Caesar (Kevin Durand), een aap die volgens Caesar zijn oude regels probeert te leven, maar deze ook wat eigen heeft gemaakt voor zijn eigen belang. Als Noa leert dat dit niet de juiste manier is, probeert hij dit de rest te tonen, zodat hij en de andere apen meer op de juiste manier kunnen leven zoals Caesar dat gewild zou hebben.

Na de laatste Planet of the Apes met Andy Serkis in de hoofdrol leek de serie mooi afgerond te zijn. Nu de Disney filmstudio’s de Fox filmstudio heeft overgenomen, hebben ze ook heel wat filmrechten overgenomen, zoals die van the Planet of the Apes. Gelukkig speelt deze nieuwe film passend in op de voorgaande trilogie, zonder deze te veranderen en gebruiken ze elementen uit deze trilogie, om een passende vervolg verhaal te maken. Voor een eerste film van een mogelijke, nieuwe, filmserie blijven sommige dingen alleen nog wel wat onbeantwoord, of lijken ze wat anders dan ze in de voorgaande trilogie waren. Hopelijk worden deze dingen dan wat meer uitgewerkt of uitgelegd in vervolgen van deze film. Door het nu al financiële succes dat deze nieuwe film heeft, heeft Disney al grote planning staan. Zo willen ze er misschien wel een filmserie van maken, die nu na deze vierde film wel door kan gaan tot er negen films van zijn. Doordat dit 300 jaar latere evenementen en personages zijn, moeten veel van deze dingen wel worden uitgelegd. Hierdoor kan het tempo van de film wat afnemen en kan het soms wat langdradig overkomen. Gelukkig neemt het tempo na deze opbouw wel weer wat toe. Als kenner van de Andy Serkis Planet of te Apes films, weet je als kijker soms alleen wel meer dan sommige personages in de film zelf. Hierdoor kun je op sommige dingen wel wat vooruit zijn, of kun je ongeveer verwachten wat er gaat gebeuren. Naast de langdradige, of voorspelbare kanten. Lijkt de film ook wat te kopiëren van momenten uit de originele 1967 film. Dit kan als ode gezien worden naar deze originele film, maar ook wel wat overkomen als wat simpel kopie werk. Verder lopen de verhaallijnen ook wat rommelig door elkaar heen. Aap Noa lijkt grotendeels de hoofdrol en kern van de film te zijn, maar op momenten lijkt het meisje Mae ook de spotlight te stelen. Hierdoor kan het soms net lijkt alsof ze meer van belang is, om het verhaal vooruit te brengen. Hierdoor kun je de lengte van de films soms wel voelen, wat met een beter uitgewerkt script voorkomen had kunnen worden. De visuele effecten zien er grotendeels wel weer zo goed en geloofwaardig uit als in de voorgaande trilogie. Met motion capture hebben de acteurs realistisch apen nagedaan. Vooral de chimpansees komen realistisch over, maar bij andere apensoorten zoals gorilla’s komen de effecten soms wel wat minder geloofwaardig over. De vogels, die de apen trainen en gebruiken, komen helaas ook wel wat minder geloofwaardig over. De nieuwe castleden hebben goed werk gedaan, om echte apen en hun manier van leven en bewegen te besturen. Zo weten de meeste ven hen dit in de film op geloofwaardige en gelijke manieren na te doen. Ik geef de film als cijfer een:

Tarot

Tarot is een nieuwe horrorfilm geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Spenser Cohen en Anna Halber. Dit is voor hen beide hun regiedebuut. Een groep vrienden besluit een Tarot-lezing te houden, maar houden zich niet aan de heilige regels, die bij deze lezing komen kijken. Tijdens deze lezing krijgt iedereen te horen wat hun toekomst behoudt, maar ook hoe de dood ze opwacht. Zo moeten ze allemaal zien te ontsnappen aan hun toekomst voorspelling en hun eigen dood zien te voorkomen.

Deze horrorfilm komt al snel over als een standaard cliché horrorfilm met weinig creatieve ideeën. De meeste personages van de vriendengroep worden ook niet echt aan je geïntroduceerd als kijker, waardoor je niets of weinig om ze geeft. De vriendengroep bestaat ook aan een te groot aantal, waarvan de meeste meer standaard stereotypen horror personages spelen. De meeste begaan dan ook horror clichés zoals alleen op gevaar of vreemde dingen afgaan en dan hallo roepen, of vragen of er iemand is. Hierdoor geef je alleen maar minder om de meeste van hen en kun je wel voorspellen dat ze het niet lang meer zullen overleven. Voor een standaard horrorfilm is het verder ook niet echt eng, want de meeste enge dingen zie je van tevoren wel aankomen. Verder maakt de film veel gebruik van voorspelbare, flauwe jumpscares, waarbij je eigenlijk alleen zit te wachten tot het harde jump scare geluid die de opbouwende stilte verbreekt. Het Tarot-kaartspel wordt verder ook niet echt duidelijk uitgelegd voor mensen die hier niet bekend mee zijn. De vrienden maken alleen wat geintjes over elkaars sterrenbeeld en de gezegdes, die bij sommige sterrenbeelden rondgaan. Het enige leuke blijft zo haast om met de mensen met wie je de film kijkt elkaar sterrenbeeld, net zoals de film doet ook speels van belachelijk te maken, als je sterrenbeeld dan ten minste wel genoemd wordt. Ik geef de film als cijfer een:

Challengers

Challengers is een nieuw romantisch sport drama geregisseerd door Luca Guadagnino, regisseur van Call Me by Your Name en de Suspiria remake van 2018. De voormalige sterren tennisspeelster Tashi (Zendaya) moet na een handicap zelf stoppen met het tennisspelen. Wel kan ze verder in de tenniswereld als coach. Zo is ze de coach van Art Donaldson (Mike Faist), die ze helpt met het voorbereiden van een tenniswedstrijd tegen Patrick Zweig (Josh O’Connor). Patrick is naast Art, zijn tegenstander ook zijn voormalige, beste vriend. Verder was hij ook nog de ex-partner van Tashi. Hierdoor ontstaat er een ongemakkelijke sfeer tijdens de tenniswedstrijd en de voorbereiding hierop door de vele, onderlinge passie en geschiedenis van het drietal.

Deze film toont goed hoe een onderlinge passie mensen samen kan brengen, maar ook even goed uit elkaar weet te drijven. Zo verbroederd de gezamenlijke passie, die mensen met elkaar delen. Aan de andere kant kan er ook onderlinge competitie ontstaan tussen mensen, waardoor dit ze tegen elkaar kan opzetten, of uit elkaar kan drijven. In de film springt het verhaal van momenten uit het nu, naar terugblikken uit het verleden, of vooruitblikken naar de toekomst van de drie hoofdpersonages. Door deze verschillende verhaallijnen leer je de personages beter kennen en begrijp je meer waarop ze sommige keuzes maken, of hebben gemaakt. Wel wordt er wat te veel heen en weer gesprongen in de tijdlijnen, waardoor je soms wel uit het verhaal gehaald kan worden. Wanneer ze weer even voor een korte tussen scène naar een klein moment gaan, die snel tussen de tijdlijnen afspeelt. Met wat minder van deze korte scènes en slow motion momenten, had de film een mindere lage speltijd kunnen hebben gehad. Zo had de uiteindelijke, lange speeltijd van de film wat korter kunnen zijn geweest. Wat goed helpt met het overbrengen van de verschillende momenten in tijd, zijn de passende make-up, kleding en haarstijlen van de acteurs. De drie hoofdrolspelers weten samen de film ook goed te dragen. Zendaya, Mike Faist en Josh O’Connor komen goed over als een romantische drieling, die een gezamenlijke passie voor elkaar en tennis delen. Zo weten ze elkaar goed te sturen, maar ook te beïnvloeden. Deze film is ook vermakelijk voor fans van de tennissport, maar gaat alleen niet altijd over de sport zelfs. Er wordt ook veel tijd besteed aan de drie personages en hun onderlinge relaties. De tennis scènes worden wel mooi en creatief in beeld gebracht. De camera toont zo goed de manieren waarop de tennisspelers de sport op hun eigen manier spelen. Soms wordt zelfs in beeld gebracht waar de tennisbal zich bevindt en hoe deze heen en weer wordt gespeeld bij de tennis scènes. Wel zit er een aparte muziek of soundtrack keuzes bij sommige van deze scènes. Ik geef de film als cijfer een: