Terrifier 3

Terrifier 3 is de derde film uit de Terrifier serie. Dit derde deel is weer geregisseerd en geschreven door Damien Leone, die ook de voorgaande Terrifier films heeft geregisseerd en geschreven. Art the Clown (David Howard Thornton) maakt voor en tijdens de kerstdagen een terugkeer en heeft vele sadistische plannen, om met zijn slachtoffers te delen. Als Sienna (Lauren LaVera) het nieuws hoort van vele slachtoffers, die op brute wijze zijn vermoord, weet ze zeker dat Art te Clown hierachter zit. Alleen wordt ze na haar verhalen deze te hebben onthoofd als gek verklaard en zo dus niet geloofd. Zo probeert ze zich eigenhandig voor te bereidden op zijn terugkeer van Art en moet ze haar familie zien te beschermen voor ze ten prooi vallen aan Art the Clown en zijn sadistische moordmanieren.

Na het financiële en fan succes van de voorgaande films toonde vele grote filmstudio’s interesse om deze nieuwe en toekomstige nieuwe Terrifier films te financieren en promoten. Damien Leone heeft al deze studio’s afgewezen, omdat hij denkt dat zie de brute, sadistische acties van Art the Clown toch niet acceptabel zouden vinden voorin nieuwe films vanuit hun studio’s en zo is hij bij de originele studio gebleven. Zo zorgt hij met deze derde film weer voor nieuwe, creatieve manieren waarop de moordenaars hun slachtoffers martelen en uiteindelijk doden. Zo is dit weer een vermakelijke film voor slasher horrorfans. Door de promotie wordt de film alleen wel verkocht als een brutere en meer sadistische versie van de voorgaande Terrifier films, maar dit kan ter vergelijking wel wat tegenvallen. Er gebeurt verder ook wel te veel waardoor Art the Clown en Sienna soms wel wat op de achtergrond belanden en meer worden overschaduwd door andere personages. Gelukkig weten Art en Sienna hun rollen toch nog op bekende, maar ook creatieve nieuwe manieren neer te zetten. IK geef de film als cijfer een:

Venom: The Last Dance

Venom: The Last Dance is de derde film uit de Venom filmserie. Deze film is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Kelly Marcel. Ze heeft ook deels meegeschreven aan de eerdere Venom films, maar dit is wel pas de eerste film die ze regisseert. Eddie Brock (Tom Hardy) en zijn symbiote Venom zijn op de vlucht. Ze worden zowel achter na gezeten door speciale soldaten als wezens van Venom zijn wereld. Gezamenlijk moeten ze deze vijanden de baas zien te blijven.

Andy Serkis, de regisseur van de Venom film voor deze wilde wel terugkomen voor dit vervolg, maar had hier alleen de tijd niet voor. Zo is Kelly Marcel de regisseur geworden en heeft met het verhaal hulp gekregen van Tom Hardy. Ondanks beide beste wel kennis en betrokkenheid hebben met de Venom filmserie, lijken ze toch niet echt te weten wat ze met deze derde en waarschijnlijk laatste film moesten doen. Dit valt ook wel wat terug te zien aan het verhaal en de film zelf, want in plaats van een buddy actiefilm tussen Eddie en Venom komt de film haast meer over als een soort roadtrip film. Vanwege het verhaal komt Venom zelf ook weinig in zijn volledige vorm naar voren in deze film. Door deze rommelige en missende kanten, kan de film wel wat langdradig overkomen. Voor dit verhaal had regisseur Kelly Marcel ook wel wat minder moeite hoeven te doen met de Symbiote wezens en deze in de film te verwerken. De momenten waar de Symbiote wel zijn terug te zien verschillend ook qua geloofwaardigheid. Het meeste geloofwaardig zijn de wezens in meer duistere scènes, maar in meer belichte scènes vallen de CGI wel eerder terug te zien en gaat de geloofwaardigheid wat verloren. Tom Hardy speelt zijn rollen van Eddie Brock en Venom nog op en passende manier. Door medeschrijver te zijn van deze film, geeft hij zichzelf ook wat kansen de rol op andere manieren neer te zetten. Terugkerende cast lid Stephen Graham speelt zijn rol ook weer goed, maar krijgt niet echt veel bijzonders te doen. Dit geld ook voor andere nieuwe castleden zoals Juno Temple en Chiwetel Ejiofor. IK geef de film als cijfer een:

The Apprentice

The Apprentice is een nieuw biografisch drama geregisseerd door Ali Abbasi, regisseur van Holy Spider en Shelly. De jonge Donald Trump (Sebastian Stan) zet n de jaren zeventig zijn eerste stappen in de zakenwereld en begint zo zijn eigen zakelijke imperium. Onder begeleiding van advocaat Roy Cohn (Jeremy Strong), leert Trump hoe hij macht in Amerika kan krijgen, waardoor zijn verlangen hiernaar alleen maar toeneemt. Dit leidt alleen niet altijd tot de beste eindresultaten voor het land en zijn inwoners.

Het maken van deze film heeft wat moeite gekost, want producers en acteurs wilde niet meebetalen, of meewerken aan een film die Donald Trump in een verkeerd daglicht zet. Trump en zijn campagnemensen zijn zelf ook tegen deze film en vinden het, maar niets dat die is uitgebracht. Volgens hen klopt er maar weinig aan deze film en vertelt het verder vele leugens. Toch zijn sommige van deze volgens hun genoemde leugens wel door anderen bewezen en is om sommige zaken er zelfs een rechtszaak over geweest. Met deze film proberen ze speels ook te tonen hoe iemand als Donald Trump geworden is zoals men hem nu ongeveer kent. Roy Cohn heeft als advocaat van de duivel wel vele verkeerde dingen gedaan, maar wist hier vaak toch onderuit te komen. Door deze invloed is Trump waarschijnlijk wel meer de verkeerde kant opgegaan in zijn leven en heeft zo voor zowel goed als slechte dingen gezorgd in Amerika. Omdat ze de film meer op een speelse manier neerzetten mist de film soms toch wel wat duidelijke details als onderbouwing of uitleg voor Trump zijn acties en keuzes. Hierdoor kan de film wel wat van zijn kracht verliezen, waardoor het toch meer als een soort parodie film kan overkomen. Wat het beste werkt in deze film is het acteerwerk. Sebastian Stan weet Trump op een goede en herkenbare manier neer te zetten zoals de wereld hem nu inmiddels ook kent. Dit doet hij door een haast gelijke manier van spreken lichaamshouding, bewegingen en later ook van spreken. Jeremy Strong speelt ook en herkenbaar de rol van Roy Cohn. Een meer schijnheilige advocaat, die duivels stiekem langs de lijntjes van de wetten wist te werken voor zijn eigen belang, of dat van zijn cliënten. Ik eef de film als cijfer een:

Lee

Lee is een oorlog biografische drama geregisseerd door Ellen Kuras, die na het regisseren van tv-films en series met deze film pas haar tweede film regiewerk probeert neer te zetten. Deze film is verder gebaseerd op de enige geautoriseerd biografie van Lee Miller, haar leven die door haar eigen zoon is geschreven en gepubliceerd. Lee Miller (Kate Winslet) probeert na haar carrière als model zich nu meer op fotografie te focussen. Ze probeert zo de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog vast te leggen voor de Vogue.

In deze film lijkt het hoofdpersonage Lee naast haar passie voor fotografie ook meer de oorlogsfotografie kant op te zijn gegaan, omdat ze zich verveelde en zichzelf als vrouw probeerde te bewijzen. Door deze overige kanten gaan de belangrijke bereiken en acties van Lee Miller wel wat verloren. Deze worden namelijk meer overschaduwd door de aspecten waar het personage zelf en dat ze zichzelf steeds weer probeert te bewijzen. Afgezien van de belangen van en voor de geschiedenis die ze met haar foto’s wist te bereiken, lijkt ze in de film de soldaten wel meer in de weg te lopen dan dat ze hen echt verder lijkt te helpen. Door het mindere budget van deze film komt de film soms ook wel wat mindere geloofwaardig over qua beelden en lijkt het soms wat simpel, of goedkoop in beeld te zijn gebracht. Kate Winslet is zo zelf ook extra financieel bijgesprongen om sommige kosten te vergoeden. De schrijvers proberen met deze biografie een soort wending neer te zetten op het einde van de film, maar deze komt eerder onnodig en zo wat apart over. De regisseur, schrijvers, producers en castleden lijken zich met deze film zo soms meer zelf te promoten en proberen te bewijzen dan dat ze echt om het belang van Lee Miller haar acties geven. Ondanks zich als producer met de uiteindelijke film te bemoeien komt Kate Winslet op haar acteerwerk na toch wel wat verkeerd gecast over als Lee Miller. De actrice lijkt niet echt op Lee Miller zoals ze in foto’s is terug te zien tijdens de aftelling van de film. De andere castleden krijgen verder ook niet zoveel tijd als haar en eindigen zo meer op de achtergrond in deze film en komen, ondanks hu, grote namen toch wat over als extra figuranten. Ik geef de film alscijfer een:

Smile 2

Smile 2 is het vervolg van de eerste Smile film uit 2022. Dit vervolg is weer geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Parker Finn, die ook de eerste Smile film heeft geregisseerd. Popster Skye Riley (Naomi Scott) probeert na een mildere tijd haar muziek carrière weer op te pakken met een wereldtournee. Tijdens haar voorbereidingen voor haar comeback ervaart Skye steeds vreemdere dingen en ervaart ze glimlachende mensen, die een dreiging lijken te vormen. Deze toenemende dreiging lijken haar steeds meer en meer met haar duistere verleden te confronteren.

Ondanks het financiële succes van de eerste Smile film konden horrorfans wel van deze film genieten, maar ook wel het kopiëren van andere horrorfilms erbij terugzien. Ondanks wat creatieve momenten door bijvoorbeeld het verhaal, dit keer vanuit het oogpunt van een popster in plaats van een psycholoog te vertellen, begaat dit vervolg toch best wat herhaling vergeleken het eerste deel. Hierdoor kunnen de enge momenten eerder bekend, of voorspelbaar overkomen, waardoor het angstniveau wat kan afnemen en het meer langdradig kan overkomen. Door de muziek aspecten doet deze film ook wel wat denken aan de film Trap van eerder dit jaar van regisseur M. Nights Shyamalan, die deze film meer in een soort concert film veranderde dan nog een echte thriller. Gelukkig is dit niet het geval van deze film en zitten er net iets van drie zingscènes in deze film. Het einde van deze film is ook wel wat gelijk aan die van het eerste deel, alleen deze keer meer overdreven. In de eerste film gebeurde de gebeurtenissen ook in het donker, waardoor alles nog aardig geloofwaardig qua effecten wist over te komen. Het einde van dit tweede deel speelt dom genoeg af in belichting scènes, waardoor de effecten hun geloofwaardigheid alleen maar eerder verliezen. Ondanks de herhaling en het overdreven einde zet Naomi Scott toch goed werk neer als het hoofdpersonage. Ze komt goed en geloofwaardig over als een popster die na duistere gebeurtenissen een comeback probeert te maken. Alle horrorelementen waar haar personage door heen probeert te gaan, maken het haar soms wel lastig om sterk naar voren te blijven komen, gekweld door deze glimlachende demon. Ray Nicholson heeft ook een passende rol in deze film, want hij lijkt qua uiterlijk en door de duistere glimlach wel wat op zijn vader Jack Nicholson, een acteur die bekend is met duistere horror glimlachen. Helaas heeft hij niet zo’n grote rol in dit vervolg. IK gef de film als cijfer een:

Canary Black

Canary Black is actie drama geregisseerd door Pierre Morel, regisseur van Taken en Peppermunt. CIA-agent Avery Graves (Kate Beckinsale) wordt door terroristen gechanteerd, wanneer deze haar man ontvoeren en dreigen te doden als ze niet doet wat ze van haar vragen. Avery moet zo het digitale programma Canary Black stelen, maar moet zich hiervoor wel tegen haar eigen bureau keren. Hierdoor komt ze eigenhandig tegenover de terroristen en haar eigen en andere geheime agenten bureaus te staan.

Na Taken heeft Pierre Morel niet meer zo’n succes gehad met actiefilms Het script van een beginnende schrijver werkt verder ook niet echt mee, helemaal niet als het verhaal dan overkomt als een mindere mix tussen Taken en Peppermint, of andere gelijke actiefilms. De actiescènes zijn dan ook te bewegelijk, met te veel bewerkingen tussen de scènes in of te ingezoomd in beeld gebracht. Hierdoor blijven ze lastig te volgen, of komen ze ongeloofwaardig over. Zo blijft er weinig spanning of vermaak over. Door al deze rommelige kanten krijgen de castleden ook verder weinig kansen, om echt goed, of geloofwaardig naar voren te komen. Ik geef de film als cijfer een:

Joker: Folie à Deux

Joker: Folie à Deux is het vervolg van de eerste Joker film uit 2019. Dit vervolg is weer geregisseerd en deels geschreven door Todd Phillips, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) zit na zijn criminele acties die hij als Joker pleegde vast in Arkham wachtend of zijn proces. Tijdens deze afwachting is Artur in worsteling met zijn andere identiteit van Joker. Zo probeert hij met behulp van zijn passie voor muziek en een nieuwe flirt Lee Quinzel (Lady Gaga) te kiezen welke van zijn twee persoonlijkheden de controle verdient.

Na het financiële succes van de eerste Joker film is Todd Phillips toch met genoeg ideeën gekomen om een vervolg te maken. Zo probeert hij Arthur het eerste deel van de film meer te zien dealen met zijn acties als Joker en in het tweede deel met zijn proces. Zo komt het eerste gedeelte over als een gevangenis drama film en de tweede helft dan meer als een rechtszaak drama. Tijdens beide gedeeltes wordt de tijd wat opgevuld met musical scènes, gezing en gedans. Met deze musical aspecten proberen ze de emotionele ruimtes op te vullen, maar dit hadden ze eigenlijk ook gewoon met het acteerwerk van de cast kunnen hebben gedaan. De musical aspecten komen namelijk soms ineens naar voren en voelen soms alsof je ineens naar iets anders zit te kijken. Hierdoor kan de film soms wat rommelig en chaos overkomen. Deze verschillende momenten en aspecten weet Todd Phillips wel mooi en passend in beeld te brengen, maar toch mist hij een goede connectie tussen deze scènes in, waardoor er rommelige kanten tijdens de film door ontstaan. Tijdens het bedenken en schrijven van het uiteindelijke script hebben hij en de andere schrijver Scott Silver toch steeds weer aanpassingen bedacht, waardoor de film een paar keer in andere richtingen gebracht. Zo komt de film op de rommelige kanten na soms ook wel wat onzeker over alsof ze uiteindelijk niet precies wisten wat ze met dit vervolg wilden bereiken. Soms lijken ze met nieuwe elementen uit dit vervolg ook wat tegen het eerste deel in te gaan en zo het eerste deel zelf wat onderuit te halen. Dit is de eerste keer dat Joaquin Phoenix in een vervolg van een filmserie speelt. Hij weet de rol grotendeels weer goed neer te zetten en kan er door de musical kanten wat extra’s aan te voegen. De rommelige en tegenstrijdige kanten werken hem en zijn personage helaas ook wel wat tegen. Als zangeres weet Lady Gaga de musical aspecten goed in haar voordeel te gebruiken. De rommelige kanten zorgen verder wel voor te weinig ruimte voor haar personage, zodat ze er niet veel mee kan doen of van weet te maken. Joaquin Phoenix en Lady Gaga werken ook het beste samen als ze samen een musical zingen en dansen. In andere scènes komen ze meer over als een fan en ster van elkaar, die door beroemdheid en verlangen elkaar weten te verblinden tot uiteindelijk elkaar te misleiden. IK geef de film als cijfer een:

Longing

Longing is een Engelse reboot geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Savi Gabizon, die in 2017 een gelijke, Franse, Hebreeuwse versie uitbracht genaamd Ga’agua. Zakenman Daniel Bloch (Richard Gere) leeft een rijk leven en wilde nooit kinderen. Als hij dan van een oude vriendin leert dat ze toch een zoon hadden, maar deze is komen te overlijden, besluit Daniel zich in het oude leven van zijn onbekende, overleven zoon te storten. Zo leert hij toch over zijn levenskeuzes en wordt zo geconfronteerd met de fouten die hij heeft gemaakt. Deze probeert hij recht te zetten, zodat hij hem waardig kan achterlaten.

Ondanks dat dit een reboot is van een eerdere, gelijke film zou je toch verwachten dat de schrijver-regisseur het wat meer zou hebben uitgewerkt. Toch missen er logische details, waardoor de film eerder vaag, vergezocht, of soms onbedoeld komisch kan overkomen in plaats van echt dramatische of emotioneel. Doordat de vader het leven van zijn overleven zoon probeert na te leven komen er vele momenten in de film naar voren. Doordat je als kijker deze zoon verder ook niet echt hebt meegemaakt komt deze herleving eerder langdradig over dan nog echt emotioneel. Vele scènes gaan ook te lang door of hebben onnodige, korte scènes tussen de gebeurtenissen in. Door het gebrek aan goede regie en schrijfrichting komen de castleden ook wat onzeker en onduidelijk over, waardoor je ook niet echt om hun personages geeft. De aparte keuzes die ze maken, maakt dit verder ook alleen maar lastiger. Ik geef de film als cijfer een: