Arcadian

Arcadian is een nieuwe thriller geregisseerd door Benjamin Brewer, regisseur van The Trust. In een nabije toekomst is de mensheid afgekomen. Overdag is het namelijk nog veilig in de wereld, maar in de nacht ontwaken brute wezens, die alle levende wezens verslinden, waarmee ze in contact komen. Vader Paul (Nicolas Cage) probeert te overleven tijdens deze avonden. Hij heeft zijn tweeling zonen Joseph (Jaeden Martell) en Thomas (Maxwell Jenkins) getraind en voorbereid zodat ze deze avonden ook kunnen overleven. Als Paul dan ernstig gewond raakt, moeten zijn zoons hem verzorgen en nu komende nacht zien te overleven zonder zijn hulp.

Naast dat deze film is geregisseerd door een beginnende regisseur is het verder ook pas het tweede geschreven verhaal van schrijver Mike Nilon. Dat beide nog aan een beginnende kant zijn, valt wel aan de kwaliteit van de uiteindelijke film terug te zien. De film doet namelijk denken aan vele andere gelijke films zoals bijvoorbeeld A Quiet Place of I Am Legend. Deze film zelf mist verdere uitleg of een duidelijk begin verhaal en mist hierdoor wel verdere details. Zo weet je niet precies waar de gevaarlijke wezens vandaan komen, of waarom de mensheid hier niet echt iets tegen wist te doen. Hoe de wezens eruit zien doet ook wel wat denken aan gelijke wezens uit andere films, als je de wezens ten minste eens duidelijk te zien krijgt. De film is namelijk ook wat te duister en bewegelijk in beeld gebracht. Door de meer duistere kanten valt alles niet altijd goed terug te zien, of goed te volgen. Vele scènes zijn ook te bewegelijk gefilmd waardoor het soms net lijkt alsof je in een wilde attractie van een kermis zit. Dit kan mensen met een gevoelige maag zelf wat misselijk maken. Nicolas Cage heeft ten voorbereiding van deze film zichzelf en zijn familie in isolatie geleefd voor drie maanden. Aangezien zijn personages in de film verwond raakt en zo weinig te doen heeft, was dit eigenlijk wel een onnodig iets. De twee acteurs die zijn zoons spelen hebben wel wat acteerervaring, maar komen door de beginnende en nog meer onervaren kanen van de regisseur en schrijver komen ze zo niet sterk over in deze film. IK geef de film als cijfer een:

The Killer

The Killer is een moderne remake van John Woo, zijn eigen Aziatische film uit 1989. Hij is zo teruggekomen als regisseur van deze meer moderne versie. Zee (Nathalie Emmanuel) is een huurmoordenaar, die op een missie is in de criminele onderwereld. Als ze tijdens deze missie haar doelwitten weet uit te schakelen, zorgt ze er per ongeluk voor dat de onschuldige omstandiger Jenn (Diana Silvers) blind raakt. Zee zou Jenn nu eigenlijk ook moeten uitschakelen, zodat ze geen getuige achterlaat, maar begint zich schuldig te voelen voor de situatie waar ze Jenn in heeft gebracht. Franse politieagent Sey (Omar Sy), die Jenn haar ongeluk onderzoekt, ontdekt wat de situatie is met Zee en raakt zo ook betrokken tot de criminele situatie waar Zee en Jenn zich in bevinden.

Door een van zijn eigen oudere films in een modern jasje te stoppen, brengt John Woo een geüpdatete versie van zijn eigen verhaal in beeld, maar doet er verder helaas wel weinig bijzonders mee. Hij voegt alleen wat nieuwe manieren van filmen toe aan de film zoals als bijvoorbeeld het gebruikt van scènes tegelijk naast elkaar gesplitst in beeld te brengen. Verder eindigt deze film wel wat als een standaard actie film, zonder dat John Woo er echt wat unieks van weet te maken zoals hij bij zijn oudere actiefilms altijd wel wist te doen. Naast hetzelfde concept van zijn Aziatische versie lijkt hij ook wel wat actiemomenten te kopiëren uit zijn andere films die hij heeft geregisseerd. Dit blijft zo meer een standaard actiefilm met vermakelijke momenten, maar verder niet veel nieuws. In plaats ven een Aziatische actiefilm, maakt hij er deze keer meer een Europese, Franse actiefilm van, maar dit is ook wel eens eerder gedaan zoals bijvoorbeeld in de klassieker film Taken, die zich ook in Frankrijk afspeelt. In tegenstelling van die film waar een vader zijn dochter probeert te redden. Probeert een huurmoordenaar in deze film meer iemand die ze per ongeluk verblind heeft te beschermen. Zo gaat deze film meer om een huurmoordenaar met een geweten en schud. Dat is alleen niet echt een sterke rede achter haar acties. Het acteerwerk wordt aardig neergezet in de film, maar is net zoals de film verder ook niet echt bijzonder. Ik geef de film als cijfer een:

The Crow

The Crow is een remake van de gelijknamige film uit 1994. Deze remake is geregisseerd door Rupert Sanders, regisseur van de live-action Ghost in the Shell en de live-action Snow White and the Huntsman. Zielsverwanten Eric Draven (Bill Skarsgård) en Shelly Webster (FKA Twigs) worden op brute wijze vermoord door een duister figuur uit Shelly, haar verleden. Eric krijgt de kans om terug tot leven gebracht te worden, om zijn geliefde te wreken. Hiervoor moet Eric tussen de werelden van leven en dood op zoek gaan naar de daders, die zijn geliefde hebben vermoord, om wraak te nemen.

Waar in de originele versie van the Crow de film begint met de brute moord van Eric en Shelly hebben ze in deze remake ervoor gekozen de twee meer een achtergrond te geven en zo hun relatie meer in beeld te brengen. Ondanks dat je als kijker zo een beter beeld kunt krijgen over wie de twee waren en hoe hun relatie er ongeveer uitzag, was dit niet echt nodig. Door deze manier lijkt deze remake zo eerst namelijk meer een soort duistere, romantische film. De ongeveer zelfde achtergrond werd in de originele film gegeven met wat flashbacks, zodat het niet te veel speeltijd op zich neemt en het tempo niet onnodig naar beneden haalt wat helaas wel in deze remake gebeurd. Wanneer de brute moord dan halverwege plaats vindt, wordt de film na wat leren kennen van de nieuwe speciale krachten dan pas echt de wraak film, zoals de originele film ook was. Deze versie is alleen niet zo duister, of vermakelijk. Verder komt deze film ook meer over als een standaard wraak film. De echte Crow ervaring komt dan pas echt op het einde van de film naar voren. De criminelen hebben vergeleken de originele film verder ook weinig tot geen echte achtergrond. Zo zijn de meeste tegenstanders van deze Crow meer simpele criminelen, die op the Crow blijven schieten, ook al zien ze dat dit niet echt wat tegen hem doet. Danny Huston speelt de hoofdschurk, maar krijgt op wat speciale krachten na verder ook weinig om te doen. Ondanks de vele make-up en film tatoeages die Bill Skarsgård zijn versie van the Crow heeft, weet hij de rol verder ook niet echt bijzonder te maken. Soms lijkt de film zo meer op een vervolg van de actiefilm Boy Kills World, waar Bil Skarsgård eerder dit jaar ook in speelde. Vergeleken de originele film probeert deze remake ook meer bloederige actie te gebruiken, alleen komt het meeste van dit bloed niet altijd zo geloofwaardig over, waardoor het soms wat onnodig lijkt. Ik geef de film als cijfer een:

Blink Twice

Blink Twice is een nieuwe psychologische thriller geregisseerd en deels geschreven door Zoë Kravitz. Ze is al sinds 2017 gestart met het schrijven van deze film en heeft uiteindelijk ook besloten de film zelf te regisseren. Zo maakt ze met deze film haar regie debuut. Als cocktail serveerster Frida (Naomi Ackie) tijdens zijn fundraisingsgala de Tech miljardair Slather King (Channing Tatum) ontmoet voelen de twee zich als snel tot elkaar aangetrokken. Hierdoor besluit hij haar uit te nodigen, om met hem en zijn vriendengroep mee te gaan op een vakantie naar zijn privé-eiland. Frida heeft hier de tijd van haar leven met gezellige mensen, feesten, en drug en alcohol. Frida hoopt zo dat deze ervaring nooit zal eindigen. Alleen wanneer er ineens vreemde dingen beginnen te gebeuren, begint Frida toch te twijfelen of deze vakantie wel echt zo plezierig en vertrouwd is.

Naast dat deze film voor Zoë Kravitz haar regiedebuut is, is dit ook pas het eerste script dat ze heeft geschreven voor een film. Ze heeft dit dan wel samen geschreven met medeschrijver E.T. Feigenbaum, maar dit is ook pas het eerste filmscript die hij heeft geschreven. Deze twee schrijvers hebben verder ook alleen nog maar schrijfwerk met het schrijven van een tv-aflevering. Hierdoor krijgt deze film ook wat het gevoel alsof het meer om een lange tv-aflevering gaat dan echt om een film. Voor een echt, goed filmscript mist de films goede details en echte uitwerking van de situaties. Op het eind wordt alles eigenlijk meer nog even snel uitgelegd in plaats van dat de film dit zelf echt een goede uitwerking geeft. Hierdoor kan de film in het begin wat overkomen alsof je naar vakantiebeelden zit te kijken van rijke vreemden, die je alleen maar met hun luxe proberen te imponeren. Door verdere promoties van de film zoals de trailers kun je van tevoren ook wel een beetje voorspelen wat er aan de hand is in de film, waardoor het wel wat langdradig kan aanvoelen. Zoë Kravitz weet met haar regiedebuut de film wel goed in beeld te brengen en probeert wat te experimenteren, maar soms speelt ze het wel nog wat veilig. Misschien als ze zich niet met zowel het regisseren van de film als schrijven van het verhaal bezig had gehouden, had ze zich beter op het ene kunnen hebben geconsenteerd. Als actrice weet ze wel goed de castleden te sturen. Zo hebben de castleden onderling wel een goede band en komen ze geloofwaardig over als vakantiegangers, die samen een goede tijd hebben. IK geef de film als cijfer een:

Alien: Romulus

Alien: Romulus is een nieuwe film uit de Alien filmserie. De film is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Fede Alvarez, regisseur van Don’t Breath en de Evil Dead remake uit 2013. Tijdens een meer illegale trip in de ruimte betreed een jonge groep ruimtekolonisten een verlaten ruimtestation. Hier komen ze in contact met de meest angstaanjagende levensvormen in het heelal.

Deze film is de zevende film in de Alien film serie en deze speelt zich af tussen de eerste Alien film uit 1797 en het vervolg hiervan Aliens uit 1986. Regisseur Fede Alvarez probeerde dezelfde stijl van deze films terug te brengen voor deze nieuwe Alen film. Hiervoor heeft hij de special effects crew van Aliens om hulp gevraagd, om ook in deze nieuwe film te helpen. Zo probeerde hij zoveel mogelijk gebruik te maken van fysieke sets, praktische en mechanische effecten voor de Alien wezens. Voor later details heeft hij dan wel wat visuele effecten gebruikt, maar probeerde verder grotendeels alles op een zo’n echt mogelijke manier in beeld te brengen. De film komt zo herkenbaar over voor fans en kenners van de eerste Alien film en behoudt een gelijke, spannende, claustrofobische sfeer van de meer onbekende kanten in de ruimte. Verder zitten er ook wat hints in naar Aliens en andere films uit de Alien filmserie. Op het einde gaat de film wel een meer aparte kant op en verliest het wat van de kwaliteit aan fysieke, praktische, mechanische effecten, want op het eind lijken ze toch meer gebruikt te hebben gemaakt van CGI. Verder heeft hij ook de hulp gehad van Ridley Scott, de regisseur van Alien, die terugkwam als producer voor dit nieuwe project. James Cameron, de regisseur van Aliens, heeft hem verder geholpen bij het script. Zo behoudt deze film een bekend en vertrouwd gevoel voor fans en kenners van de Alien filmserie, maar speelt het zo wel wat veilig en mist verder creatieve kanten. Hierdoor kan de film op momenten wel aan een voorspelbare kant blijven. Ondanks de jongere leeftijd van de cast en de personages die ze spelen komen de meeste wel goed over in de film. Cailee Spaeny komt goed over als de hoofdrolspeelster samen met David Jonsson, die de Android in e film speelt. Andere personages geef je door hun minder persoonlijkheden niet zo veel om, waardoor je eigenlijk alleen kunt hopen dat een Alen ze op een creatieve manier te pakken krijgt. Ik geef de film als cijfer een:

The Exorcism

The Exorcism Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Joshua John Miller. Dit is na de film The Mao Game uit 1999 pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. Na een probleem met alcohol en drugs probeert acteur Anthony Miller (Russell Crowe) een comeback te maken. Voor deze comeback probeert hij de rol van een priester te spelen in een soort remake van de klassieke film The Exorcist. Tijdens het filmen van deze film gebeuren er alleen vreemde dingen op de filmset en Anthony lijkt zich weer te gedragen alsof hij weer opnieuw verslaafd is geraakt. Zijn dochter Lee Miller (Ryan Simpkins) besluit daarom onderzoek te doen en te controleren of haar vader weer met verkeerde dingen bezig is, of aks er echt iets bovennatuurlijks aan de hand is op de filmset.

Met deze film lijken ze een soort meta parodie proberen te maken over het maken van the Exorcist, alleen dan zonder echte komedie elementen. Door verdere promoties en trailers gaat het mysterie achter deze film ook wat verloren en weet je als kijker ongeveer wel wat er ‘echt’ aan de hand is in de film. Hierdoor kun je voorop het verhaal blijven lopen, waardoor de spanning en mysterie elementen wat verloren kunnen gaan. Als ze dit beter verborgen hadden geprobeerd te houden zou de film een stuk interessanter en mysterieuzer, of zelfs spannender kunnen zijn geweest. Helaas zijn ze toch wat geëindigd met een standaard horrorfilm, gevuld met clichés waar de meeste enge momenten komen van luide jump scares. Russell Crowe probeert een acteur te spelen, die door tragische redenen de verkeerde kant is opgegaan en als een drug gebruikende alcoholist is geëindigd. Hij probeert wel een comeback te maken, om zijn dochter gerust en tevreden te houden, maar wordt hierin tegengewerkt. Ryan Simpkins probeert zo een steunende dochter te spelen, maar die langzamerhand ook wel ziet dat haar vader weer de verkeerde kant op lijkt te gaan. Met een beter verhaal hadden ze hier iets moois van gemaakt kunnen hebben, maar helaas eindigen ze met een standaard horror cliché, die weinig nieuws met zich meebrengt. Wanneer de film dan op het eind te lang door gaat met bekende horrorelementen, kun je op een moment wel je interesse in de film verliezen. Dit gebeurt wel op een De film heeft een aardig gehaast tempo, maar door het gemis aan creativiteit eindigt het toch nog als een langdradige standaard horrorfilm. IK geef de film als cijfer een:

Borderlands

Borderlands is een nieuwe Sci-Fi actie film geregisseerd en deels geschreven door Eli Roth, regisseur van Hostel en The House with a Clock in its Walls. De film is verder gebaseerd op de gelijknamige, populaire videogame serie. Lilith (Cate Blanchett) is een beruchte premiejager, die voor haar volgende missie terug moet keren naar de meest chaotische planeet: Pandora, waar ze ook nog eens vandaan komt. Hier moet ze de dochter van de machtige, corrupte Atlas (Edgar Ramirez), Tiny Tina (Ariana Greenblatt) zien terug te vinden. Tijdens deze missie ontmoet Lilith anderen, die ook op gelijke missies zijn. Gezamenlijk proberen ze Tina te vinden en te beschermen tegen de gevaarlijke wezens van Pandora.

Regisseur Eli Roth is al sinds de zomer van 2021 bezig met deze film en had in 2022 een eindresultaat. Wegens situaties werd de film stilgezet. Toen er later weer mee werd verder gegaan, besloot de filmstudio Eli Roth zijn versie toch nog wat te laten aanpassen. De Borderlands videogames zijn bekend van meer bruut geweld en dit zou in Ei Roth zijn verfilming hebben geleid tot een 16+ versie van de film. De filmstudio heeft dit laten aanpassen en om nieuwe verfilmingen gevraagd, zodat er een 12+ versie van de film gemaakt kon worden. Zo hoopt de filmstudio er uiteindelijk meer kijkers mee te winnen en er zo natuurlijk ook meer geld aan te kunnen verdienen. Door deze meer kindvriendelijke aanpassingen, zouden fans van de videogame misschien wel wat moeten wennen, om hun brute videogame nu meer in en kindvriendelijk jasjes terug te zien. Wel kunnen kenners van de videogame de werelden en personages eerder terug herkennen. Voor mensen die niet bekend zijn met de videogames worden deze dingen verder ook niet echt duidelijk uitgelegd. Hierdoor kunnen vele dingen wel wat aan de vage kant blijven. Verder kunnen de dingen overkomen als een slordige mix van bekende Sci-Fi films zoals Star Wars en Guardians of the Galaxy. De film heeft verder ook en haastig tempo, maar kan door de onduidelijkheden toch nog als langdradig overkomen. De visuele effecten lijken ook meer uit oudere films te komen uit begin 2000, of als videogames uit deze tijd. Hierdoor komen vele dingen niet zo geloofwaardig over en vallen de CGI en green screen effecten wel terug te zien. Dankzij het opnieuw filmen van deze film lijken ze sommige scènes ook wat rommelig bewerkt naast elkaar te hebben geplakt en dat de meer geweldige momenten er tussen uit zijn gehaald. De filmcast bestaat uit Oscar winnende actrices zoals Cate Blanchett en Jamie Lee Curtis, maar ze komen in deze film helaas niet zo sterk naar voren. De meer komische acteurs, zoals Kevin Hart en Jack Black, komen in de film ook niet echt komische over en zijn soms juist meer irritant. Ik geef de film als cijfer een:

It Ends with Us

It Ends with Us is een nieuw romantisch drama geregisseerd door Justin Baldoni, regisseur van Five Feet Apart. Hij speelt ook een rol in deze film. De film is verder geïnspireerd op de gelijknamige roman van Colleen Hoover. Lily Bloom (Blake Lively) krijgt na een traumatische jeugd de kans haar dromen na te leven met het openen van haar eigen bloemenzaak. Hier ontmoet ze neurochirurg Ryle Kincaid (Justin Baldoni), met wie ze een goede connectie mee weet te maken. De twee beginnen een relatie met elkaar, maar tijdens deze relatie leert Lily, Ryle op een andere manier kennen die haar doen denken aan haar jeugdtrauma. Wanneer Lily zo wat rustiger aan doet, komt ze Atlas Corrigan (Brandon Sklenar) tegen met wie ze op jongere leeftijd ook een relatie heeft gehad. Na de gebeurtenissen met Ryle lijken haar oude gevoelens voor Atlas terug te komen, maar dit kan alleen maar tot meer conflicten lijden.

Fans van het boek waren als niet tevreden met de casting van de acteurs in deze film en de verdere aanpassingen die schrijfster Colleen Hoover maakte bij aanpassingen van het filmscript. In het boek zijn de personages namelijk jonger dan de personages en acteurs in de film. Na later onderzoek gedaan te hebben wist ze bijvoorbeeld niet dat een neurochirurg van de jonge leeftijd die ze Ryle in haar boek gegeven had eigenlijk niet mogelijk, of realistisch was. Hierom heeft ze de personages ouder laten maken voor de film. Om het liefdesverhaal dan realistisch en acceptabel te houden hebben ze Lilly haar personage ook oudere gemaakt. Lily haar passie en ideeën werken zo alleen niet meer zo geloofwaardig voor iemand van haar leeftijd. Deze details had Colleen Hoover eigenlijk eerder moeten doornemen toen ze bezig was met haar boek. Deze had ze dan meer realistisch hebben kunnen gehouden. De fans van haar boek zijn dan ook meer van de leeftijd, die de personages in het boek hebben. Door de wisseling van de leeftijden kunnen sommige lezers zich misschien wel wat mindere terugvinden in de personages van de film, omdat deze nu een groter leeftijdsverschil hebben dan die van de boeklezers. Andere details van het verhaal werken zo ook wel iets minder geloofwaardig, want van de oudere personages zou je andere reacties en handelingen verwachten, dan hoe de boek geschreven personages nog wel in de film reageren De oudere personages hebben nu ook meer gesprekken en handelingen met elkaar, die toch meer geschreven zijn voor jongere personages. Ondanks dat de leeftijden niet altijd precies overeenkomen met de personages uit het boek weten de castleden hun rollen toch aardig neer te zetten. Alleen tijdens sommige gebeurtenissen werkt het niet, omdat dit meer gebeurtenissen zijn waar oudere personen zich niet in terug zouden vinden. Als jongere personages gesprekken hadden zoals in deze film zou het nog schattig kunnen zijn overgekomen, maar nu oudere zulke gesprekken hebben, komt het meer apart over. IK geef de film als cijfer een:

Babes

Babes is een komedie geregisseerd door Pamela Adlon. Dit is na het regisseren van wat tv-afleveringen haar regiedebuut. De vriendinnen Eden (Ilana Glazer) en Dawn (Michelle Buteau) zijn ondanks hun tegenovergestelde levensstijlen toch al jaren met elkaar bevriend. Dawn is al moeder van een kind en heeft een andere kijk op het leven dat de meer feestende Eden. Als Eden dan na een onenightstand zwanger raakt, moet ze de baby alleen zien op te voeden. Hiervoor vraagt ze de meer ervaren Dawn om hulp, maar Eden moet nu wel haar gehele leen zien te veranderen als ze haar komende baby goed wil zien op te voeden.

Deze film vertelt een mooi verhaal over de verschillen tussen twee vrienden, die ondanks hun vriendschap tot een nadere manier van leven hebben. Als de andere zich dan moet zien aan te passen aan de levensmanier van de ander zorgt dit voor vele botsende en komische momenten. Het script komt alleen niet altijd zo realistisch, of geloofwaardig over. Het is dan ook geschreven door Ilana Glazer zelf, een beginnende komedie film schrijfster en verder met de hup van andere beginnende komedie film schrijver Josh Rabinowitz. Die schrijf duo zorgt meer voor komedie momenten, die je eerder terug verwacht te zien in animatieseries. Hierdoor komen sommige komedie momenten juist eerder ongeloofwaardig over dan nog echt komisch. De band en chemie tussen de twee hoofdrolspeelsters werkt gelukkig wel goed. Ilana Glazer en Michelle Buteau zijn dan ook al zo’n ongeveer 20 jaar bevriend met elkaar. IK geefde film als cijfer een:

Trap

Trap is een nieuwe thriller geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door M. Night Shyamalan, regisseur van The Sixth Sense en Signs. Vader Cooper (Josh Hartnett) gaat samen met zijn dochter Riley (Ariel Donoghua) naar het popconcert van de beroemde zangeres Lady Raven (Saleka Shyamalan). Cooper leert dat de beveiliging FBI-agenten bevat. Het optreden blijkt namelijk een val te zijn, om de beruchte seriemoordenaar the Butcher in de val te lokken. Volgens de geruchten en bewijzen zal deze namelijk zijn volgende slag gepland hebben staan tijdens het concert ven Lady Raven.

M. Night Shyamalan is bekend als de regisseur, die vaak een plottwist in zijn films verwerkt. De plottwist van deze film wordt alleen eigenlijk al onthuld met de promotie en trailers van de film, waardoor er verder weinig spannends, of mysterieus overblijft. Het is wel leuk om door de ogen van the Butcher te kijken wanneer die met al deze extra FBI-beveiliging toch zijn slag probeert te slaan en met ideeën probeert te komen de beveiliging voor te blijven. Shyamalan brengt de film soms wel wat apart in beeld. Wanneer sommige personages met elkaar praten, heeft hij wat te veel ingezoomd op hun gezichten, waardoor het soms net overkomt als een scène uit bepaalde videogames. Shyamalan lijkt verder als producer met zijn laatste projecten ook meer bezig te zijn met het helpen van de carrières van zijn kinderen. Eerder dit jaar was hij namelijk al producer van de film The Watchers, die zijn dochter Ishana Shyamalan had geregisseerd en geschreven. Bij de film Trap lijkt hij ook veel zijn andere dochter Saleka Shyamalan te promoten, die de zangeres in de film speelt. Saleka is dan ook echt een muziekartiest, die met de hulp van deze film ook wat meer probeert door te breken en bekender te worden. Voor fans van moderne muziek, of Saleka zelf kan deze film dan een leuke muzikale ervaring zijn. Het lijkt namelijk soms alsof je meer naar een concert zit te kijken dan naar een film. In de film wordt dan ook veel van haar muzikale optreden getoond en verder gebruikt als de soundtrack. De film aspecten belanden zo namelijk meer op de achtergrond tot aan het einde van het concert. Na het concert probeert het verhaal rond the Butcher meer zijn kop op te steken, maar door de te weinig tijd en aandacht die hier in het begin aan is besteed, komt dit verder nauwelijks sterk naar voren. IK geef de film als cijfer een: