A Quiet Place: Day One

A Quiet Place: Day One is een prequel van de twee voorgaande films uit dezelfde filmserie. Deze prequel is geregisseerd en deels geschreven door Michael Sarnoski, regisseur van Pig. John Krasinski, de regisseur van de eerste twee films van de filmserie, heeft zich bij deze nieuwe film teruggetrokken tot medeschrijver en producer. Sam (Lupita Nyong’o) komt tijdens een uitje van haar medische centrum vast te zitten in New York tijdens het begin van een alien invasie. Deze aliens reageren op geluid, dus moeten de overlevende mensen zo stil mogelijk in veiligheid proberen te blijven. Sam probeert zo samen met haar begeleidingskat Frodo en mede overlevende Eric (Joseph Quinn) de eerste dagen van deze invasie te overleven. Vanwege haar mindere gezondheid probeert ze alleen wel voornamelijk andere in leven te houden, ook al kan dit haar eigen leven in gevaar brengen.

In deze prequel krijg je te zien hoe de alien invasie begint, maar dit is ook al een beetje in de tweede film van de filmserie naar voren gebracht. Op het tonen van het begin van de invasie leert je verder weinig nieuws over de aliens, of hoe of waarom ze nu precies naar de aarde zijn gekomen. Verder voelt het voor het begin van een alien invasie ook wat te gehaast aan, want de personages leren bijvoorbeeld al snel dat de aliens gewelddadig op geluid reageren. Dit wordt ook zowat in het begin al omgeroepen door het leger, die met helikopters vaak overvliegen, om de mensen te waarschuwen met deze informatie. Zo mist de film de ontdekkingsfase, waar mensen echt moeten leren hoe en waarom de aliens te werk gaan. Voor zijn tweede regiewerk brengt Michael Sarnoski de film aardig in beeld, maar speelt het soms nog wel veilig. De apocalyptische gevolgen van de alien invasie krijg je zo niet altijd duidelijk te zien. Vaak tonen ze de omgevingen meer vaag in rook, of anders meer te ingezoomd. Omdat de personages zo stil mogelijk moeten zijn, moeten de acteurs ook meer acteren met hun gezicht en lichaamshoudingen. Dit is gelukkig iets waar Lupita Nyong’o goed in is. Ze weet zo goed met alleen haar gezicht houdingen te tonen hoe haar personages zich voelt. Ze moet alleen wel werken met een soms wat apart script, waarin haar personage, ondanks wat redenen, soms wel aparte dingen wil doen tijdens een alien invasie. Haar begeleidingskat komt soms ook wat onrealistisch over, want die blijft vaak aardig rustig terwijl er gevaarlijke aliens in zijn buurt zijn. Ik geef de film als cijfer een:

Boy Kills World

Boy Kills World is een nieuwe actiekomedie geregisseerd door Moritz Mohr. Dit is na wat korte films zijn officiële film regiedebuut. Boy (Bill Skarsgård) groeit doof en stom op in een wereld, die is overgenomen door de kwaadaardige Van Der Koy familie, onder leiding van Hilda Van Der Koy (Femke Janssen). Deze familie kiest zelf elk jaar spelers voor hun dodelijke programma. Hier moeten deze spelers dodelijke spellen zien te overleven en de familie genoeg zien te vermaken. Om de Van Der Koy familie te stoppen moet Boy dit programma succesvol zien te voltooien. Hiervoor heeft hij zichzelf met eigen trainingen voorbereid en zichzelf een eigen innerlijke stem (H. Jon Benjamin) gegeven.

Deze film doet wat denken aan een meer volwassen versie van de Hunger Games filmserie met meer volwassen overdreven actie en humor. Zo kan het een vermakelijke film zijn voor volwassen kijker, die van actie komedies houden. Het idee van een hoofdrolspeler, die doof en stom is, werd eind vorig jaar ook gedaan in Silent Night, maar hier was het meer een actie drama met een hoofdpersonage zonder innerlijke stem. De innerlijke stem in deze film zorgt voor een beter begrip van het verhaal en verder ook voor komische reacties. De actie scènes zijn vermakelijk in beeld gebracht, soms wel wat te bewegelijk, maar komen zo vaak wil over als actie over, die je in videogames terugziet. Naast zijn innerlijke stem heeft Boy ook veel herinneringen van zijn verloren zusje en van zijn trainer, de ook elk hun eigen stem in zijn hoofd hebben. Al deze herinneringen en stemmen kunnen de film som wel wat rommelig maken. Bill Skarsgård levert passend acteerwerk als een doof en stom iemand, omdat hij zo geen stem heeft moet hij meer met gezichtsuitdrukkingen acteren. Jessica Rothe speelt verder ook een leuke, kleine rol als een andere speler in de film. De schurken van de Van Der Koy familie komen alleen wel wat als standaard schurken over. Sharlto Copley speelt de leukste schurk, maar hij heeft helaas wel een kleine rol. Ik geef de film als cijfer een:

The Watchers

The Watchers is een nieuwe horror thriller geregisseerd en geschreven door Ishana Shyamalan. Dit is haar regiedebuut. Verder is de film geproduceerd door haar vader, de regisseur M. Night Shyamalan. Wanneer de jonge artiest Mina (Dakota Fanning) met autopech in een onbekend bos komt vast te zitten. Hier wordt ze door een vrouw Madeline (Olwen Fouéré) verteld snel naar haar toe moet komen, om te schuilen in haar bunker.

Eenmaal in de bunker hoort ze buiten angstaanjagende geluiden. Deze geluiden komen van wezens genaamd the Watchers, mysterieuze wezens, die tevoorschijn komen, om de gevangenen in de bunker te observeren. Iedereen die zich niet in de avond in de bunker bevinden, worden dan juist slachtoffers van deze Watchers. Mina en de andere gevangenen moeten nu samen met een plan komen, om overdag aan de Watchers te ontsnappen, voor zit hier hun hele leven vast komen te zitten, of zelf ook prooien worden van de Watchers. Ishana Shyamalan weet net als haar vader goed een verhaal en het mysterie hiervan op te bouwen. Alleen moet ze nu nog leren een film meer eigen te maken. Deze film doet namelijk wel aan vele andere films denken zoals The Blair Witch Project, 10 Cloverfield Lane en zelf denken aan de tv-serie Wayward Pines, waar haar vader ook als regisseur en producer aan heeft meegewerkt. Het verhaal heeft verder ook wat aparte momenten, waardoor de film soms eerder vaag dan nog ect eng overkomt. Alle regels die de personages in de bunker meekrijgen, lijken ook niet altijd zo gedetailleerd te zijn teruggekeken. Andere details kunnen ook wat apart overkomen en er lijkt niet altijd over alles evenveel te zijn nagedacht. Wanneer je op het eind dan antwoorden en verdere details krijgt, maakt dit de film soms alleen, maar vager dan dat het echt al je antwoorden beantwoord. Hierdoor kan de film soms ook als wat langdradig overkomen. De Watcher blijven grotendeels ook goed mysterieus in de film, doordat ze niet, of slechts getoond worden. Zo speelt je eigen fantasie op wanneer je de geluiden van de Watchers te horen krijgt, voordat ze daadwerkelijke aan je getoond worden. In de duisternis zien deze wezens er geloofwaardig uit, maar wanneer ze meer in het licht komen, neemt de kwaliteit en geloofwaardigheid van de effecten wel iets af. Hun schaduw uiterlijk kan ook wel weer wat doen denken aan hoe haar vader de aliens in zijn films Signs verborgen probeerde te houden. Het acteerwerk in de film werkt, maar door de vage, ondoordachte kanten van het verhaal komen de acteurs soms wel over alsof ze ook niet altijd precies weten wat er van ze verwacht wordt, of wat ze moeten doen. Wel komen ze soms ook wat te kalm over voor mensen, die weten dat ze bast zitten en door mysterieuze wezens geobserveerd worden. Sommige van de bij personages krijgen verder ook te weinig achtergrond, om je er als kijker er echt om te laten geven. IK geef de film als cijfer een:

Bad Boys: Ride or Die

Bad Boys: Ride or Die is de vierde film in de Bad Boy filmserie. Dit vierde deel is weer geregisseerd door Adil El Arbi en Bilall Fallah, die samen ook de derde Bad Boys films hebben geregisseerd. Wanneer hun voormalige kapitein betrokken is geraakt bij corrupte zaken, worden Mike Lowrey (Will Smith) en Marcus Burnett (Martin Lawrence) zelf ook als verdachte gezien. Nu moeten ze op hun oudere leeftijd, mindere gezondheid en zelf paniekaanvallen de onschuld van hun oude kapitein en hunzelf zien te bewijzen.

Met deze vierde Bad Boys spelen ze realistisch in op de ouder worden de kanten van de hoofdpersonages. Zo moeten ze op hun oudere leeftijd nog steeds politiezaken zien op te lossen. Omdat ze nu zelf als verdachte worden gezien, krijgen ze alleen weinig hulp van politiebondsgenoten, waardoor ze nu meer zelf moeten zien op te lossen. Het regie duo zorgt weer voor vermakelijke, creatieve actiescènes. Vele hiervan zijn weer vermakelijk over de top, maar sommige zijn wel wat te overdreven. Hierdoor lijken het haast net scènes lijken uit superhelden actiefilms, waardoor gaan de realistische kanten van de film wel wat verloren. De mysterieuze kanten gaan ook snel verloren in de film. Zo leer je als kijker eerder dan de hoofdpersonages wie er echt achter alle criminele zaken zit. Hierdoor kan het verhaal verder wat langdradig worden, want de hoofdpersonages zoeken naar antwoorden, die je als kijker eigenlijk al weet. Het enige leuker blijft dan te raden wie van de andere agenten wel of niet te vertrouwen zijn, maar dit ligt vaak helaas ook wel wat voor de hand. Wat het verhaal ook wat langdradig maakt, is dat de hoofdpersonages naast het hoofdverhaal ook vele andere bij verhalen begaan, die meer losstaan van het hoofdverhaal. Hierdoor voelt het soms net alsof je naar momenten uit een andere film, of mogelijke elementen uit vervolgen zit te kijken. Als ze alles wat meer gebalanceerd hadden, zouden ze een kortere en duidelijker kunnen hebben gehad. Will Smith en Martin Lawrence hebben samen nog wel een goede chemie als politie partners en vrienden, alleen zijn ze net als hu personages ook wat ouder geworden. Samen zorgen ze elk wel voor een eigen vorm van humor in de film. Ze hebben bij deze vierde film alleen hun persoonlijkheden wat met elkaar verwisseld. Will Smith maakt vaak nog passend grappen, maar zijn personage maakt zich nu ook vaker zorgen over dingen. Martin Lawrence zijn personage denkt in deze film meer van alles aan te kunnen en durft zo meer risico’s te nemen. Dit brengt hem in vermakelijk actie momenten, waar hij dan meer komische mee om gaat. Verder zitten er wat bekende cameo’s in de film van bakende personages uit voorgaande Bad Boys films, of verder gewoon van bekende mensen, die vooral bekend zijn van sociale media. Ik geef de film als cijfer een:

The Marsh King’s Daughter

The Marsh King’s Daughter Is een nieuwe dramathriller geregisseerd door Neil Burger, regisseur van The Illusionist en Divergent. Helena (Daisy Ridley) is opgegroeid in de moerassen van Michigan. Zonder dat ze het wist, heeft haar vader Jacob (Ben Mendelsohn) haar en haar moeder eigenlijk al die tijd gekidnapt en verborgen gehouden van de rest van de wereld. Nadat Jacob hiervoor is gearresteerd, moet Helena nu het gewone leven aan leren.

Nu Helena de gewone manier van leven een beetje onder de knie heeft, is ze getrouwd en heeft een dochter. Wanneer ze hoort dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt, vreest ze dat hij voor haar en haar gezin zal komen, om ze mee te nemen het moeras in. Helena moet hierom haar vader zijn oude moeras trainingen nu tegen hem zien te gebruiken, om haar gezin te kunnen beschermen tegenover hem. Deze film is mooi in beeld gebracht en geeft de moerasgebieden goed weer. Het verhaal van de film blijft helaas verder meer aan een voorspelbare kant. Zo valt wel ongeveer te voorspellen wat er gaat gebeuren, of waar het verhaal naartoe gaat. Hierdoor is de uiteindelijke film helaas niet meer zo spannend en kan het zelfs eerder wat langdradig overkomen op momenten. Gelukkig worden de rollen wel goed gespeeld door de castleden. Daisy Ridley komt goed over als iemand die in de moerassen is grootgebracht. Hierdoor is haar personage wat als een vis op het droge in de moderne samenleving. Ben Mendelsohn speelt ook goed de schurk. Een schurk spelen is wel iets wat hij eerder en beter heeft gedaan in zijn acteercarrière. Met deze rol brengt hij verder helaas weinig unieks met zich mee. De jonge castleden leveren ook goed passend acteerwerk. Brooklynn Prince, speelt de jonge Helena en komt wel goed over als een jonger iemand, die is opgevoed in de moerassen. Joey Carson speelt verder ook goed de dochter van Helena, iemand die dan meer verwilderd in de moerassen in opgevoed en nu haar dochter meer op een gewone stedelijke manier moet zien op te voeden. Ik geef de fim als cijfer een:

Ezra

Ezra is een nieuwe komedie drama geregisseerd door Tony Goldwyn. Dit is sinds de film Conviction uit 2010 zijn terugkeer als filmregisseur, want sinds 2010 heeft hij meer tv-afleveringen geregisseerd en is verder meer bezig geweest als acteur. Zo speelt hij zelf ook een rol in deze film. Verder is deze film gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Max (Bobby Cannavale) probeert rond te komen als stand-up komediant, maar treed alleen nog op in de lokale bar. Hierom leeft hij ook nog bij zijn vader Stan (Robert De Niro). Verder heeft hij nog contact met zijn ex-vrouw Jenna (Rose Byrne) met wie hij samen een autistische zoon Ezra (William A. Fitzgerald) heeft. Al deze dingen uit zijn leven verwerkt Max in dan weer in zijn komedie act.

Wanneer dokters speciale medicijnen voorschrijven om Ezra met zijn autisme te helpen vindt Max dit maar onzin, waardoor hij in een onenigheid eindigt met de dokter. Zo mag Max Ezra een tijd niet zien, maar wanneer hij hoort dat hij op tv mag optreden heeft hij zijn zoon wel nodig als steun en gelukssymbool. Zo neemt hij Ezra toch mee, maar dan zonder verder overleg met Jenna. Zo brengt hij zichzelf eigenlijk alleen maar meer in de problemen. De filmcrew lijkt met deze film autisme wat meer in het belang proberen te brengen. Zo proberen ze te tonen hoe een kind met autisme door het leven kan gaan. Verder tonen ze ook hoe mensen als familie en vrienden met iemand met autisme om proberen te gaan. Zo proberen ze met deze film ook de verschillende vormen van autisme en ook wel andere gelijke stoornissen zoals OCD, woede problemen en controle freak symptomen. Door al deze verschillende stoornissen in ongeveer 100 minuten te behandelen gaat de focus wel wat verloren. Zo kan het wat onduidelijk blijven over welke symptomen en stoornissen de film nu echt precies probeert te gaan. Deze onduidelijke kanten hadden misschien wel meer voorkomen kunnen zijn geweest, als ze wat preciezer naar het uiteindelijk verhaal hadden teruggekeken. Verder is het balans tussen de komedie en drama kanten ook wat chaotisch, waardoor ook niet altijd duidelijk blijft, of deze film nu meer een komedie of drama probeert te zijn. Uiteindelijk is ook niemand perfect en heeft iedereen wel zijn eigen lasten en zorgen, waardoor fouten gemaakt kunnen worden. Ondanks deze onduidelijke, chaotische kanten weten de acteurs wel goed acteerwerk neer te zetten in de film. Voor William A. Fitzgerald is dit pas zijn eerste acteerwerk in een film en toch weet hij goed acteerwerk neer te zetten als een kind van autisme. Bobby Cannavale zet ook goed acteerwerk neer als een zorgende vader, maar die soms wel meer met zijn eigen beginnende komedie carrière bezig lijkt te zijn en hierdoor zijn autistisch zoon wat vergeet. Verder lijkt zijn personage ook wel wat autistische trekjes te hebben en heeft die verder ook een kort lontje. Rose Byrne speelt verder ook goed een zorgende moeder, die alleen wel wat te beschermend kan zijn rond haar autistische zoon. Andere cast leden zoals Robert De Niro, Vera Farmiga e Whoopi Goldberg spelen verder goed meer steunde bijrollen. Ik geef de film als cijfer een: