The Pod Generation

The Pod Generation is een nieuwe romantische Sci-Fi komedie geregisseed, gecheven en deels geproduceerd door Sophie Barthes, regsseur van Cold Souls en Madame Bovary. In een nabije toekomst heeft AI meer functies en invloed op het menselijke leven. Rachel Novy (Emilia Clarke) werkt voor een technologisch bedrijf en wordt ze doorgeschakeld naar het ‘Pegasus Womb Center’. Hier krijgen koppels de kans voor zwangerschappen door gebruik van kunstmatige baarmoeders.

Rachel en haar partner Alvy (Chiwetel Ejiofor) denken zelf ook na om een gezin te beginnen. Alvy wil als botanicus dit liever op de natuurlijke manier voor elkaar krijgen, maar Rachel denk dat dit door de kunstmatige wijze goed en behulpzaam kan zijn voor haar bedrijf. Door deze keuze kan hun relatie op het spel komen te staan. Deze film speelt speels in op hoe de actuele wereld aan het veranderen si door wat er tegenwoordig mogelijk is door het gebruik van AI. AI wordt steeds meer gebruikt, om dingen voor mensen zelf makkelijker te maken. Toch mist AI dingen als emoties of een geweten, hierdoor zullen muziek stukken of verhalen gemaakt door AI toch iets missen dat het emotie geeft. Films als I, Robot of A.I speelde ook speels in op toekomstige AI robot uitvindingen, die de mensheid in de toekomst zouden kunnen helpen, maar ook gevaren met zich meenamen zoals bijvoorbeeld machtsovername. Het idee over AI, dat helpt bij de zwangerschap, of deze zelfs weet te vervangen, is een creatief idee. Helaas doet de film weinig bijzonders met het uiteindelijke idee. Hierdoor komt de film helaas niet echt over als iets bijzonders. Ondanks dat Emila Clarke en Chiwetel Ejiofor goede acteurs zijn en ze samen een goede chemie hebben in de film, spelen ze toch tegenpolen van elkaar. De een leeft meer voor technologie en de ander meer voor de natuur. Op wat kleine botsingen na wordt hier verder ook weinig bijzonders mee gedaan. Zo krijgen de acteurs weinig bijzonders om mee te werken. Ik geef de film als cijfer een:

The Color Purple

The Color Purple is een remake van de gelijknamige film uit 1985, die was geregisseerd door Steven Spielberg. Deze remake is meer gebaseerd op de Broadwaymusical versie van The Color Purple. Deze remake is geregisseerd door Blitz Bazawule, regisseur van The Burial of Kojo. Celie (Fantasia Barrino) leeft sinds het verlies van haar vriendin een zwaar leven, als eigendom van Mister (Colman Domingo), die haar mishandelt en misbruikt. Ondanks deze duistere kanten in haar leven probeert ze door te zetten en vindt ze haar kracht en hoop in de onderlinge zusterschap bij de andere vrouwen in haar leven.

Deze remake vertelt een gelijk, maar meer muzikale versie van het verhaal over een vrouw, die tijdens racistische en seksistische tijden sterk en een eigen probeert te blijven, ondanks alle moeilijke dingen waar ze hiervoor doorheen moet gaan. De castleden tonen met hun acteerwerk goed hoe zwaar het leven voor een donkere vrouw was tijdens 1900. Door de musical aspecten worden de toon en emoties meer uitgedrukt tijdens de zang en dansscènes. Vele van deze scènes zijn door de muziekbeats meer aan een opbeurende en vrolijke kant en behouden meer treurige zangteksten. Hierdoor gaan de meer treurige emotionele momenten die de 1985 versie had toch wel wat verloren. De castleden uit de 1985 versie moesten meer met hun emoties acteren om de gevoelens van hun personages te uiten. Zo behoudt de 1985 toch een meer en iets betere emotionele, getoonde, kant. Mensen die in, of aan de originele versie hebben gewerkt zoals Oprah Winfrey, Quincy Jones en Steven Spielberg zijn wel als producers teruggekomen naar deze remake. Andere hebben meer een kleine cameo in de film, maar zijn zo wel herkenbaar voor kenners van de originele versie. Ik geef de film als cijfer een:

Ferrari🏎️

Ferrari is een biografisch drama geregisseerd door Michael Mann, regisseur van Heat en The Insider. Tijdens de zomer van 1957 bevindt ex-autocoureur Enzo Ferrari (Adam Driver) in een crisis. Een faillissement van zijn autobedrijf hang boven de lucht en zijn huwelijk met zijn vrouw Laura (Penélope Cruz) dreigt op de klippen te lopen, omdat ze hun enige zoon zijn verloren. Verder heeft Enzo een verborgen relatie met Lina Lardi (Shailene Woodley), met wei hij een andere zoon heeft, maar deze nog niet helemaal erkent.

Om alles weer op het rechte pad te krijgen neemt Enzo een gok en investeert veel geld en tijd in de hoop met zijn autobedrijf de racewedstrijd de Mille Miglia door Italië. Regisseur Michael Mann had sinds zijn 24ste al een passie voor Ferrari ’s. Zo is hij als sinds 1993 bezig met het idee voor deze film. Zo had hij vele ideeën voor deze film. Dan met Robert De Niro in de hoofdrol, maar met tijd werd deze rol later door acteurs als Christan Bale of Hugh Jackman gecast. Uiteindelijk in 2022 kreeg Adam Driver de rol. Het script is in deze dertig jaar geschreven door Troy Kennedy Martin, die het gebaseerd had op het boek van Brock Yates. Troy Kennedy Martin is in 2009 aan longkanker overleden en sindsdien lijkt er niet meer naar zijn uiteindelijke script te zijn gekeken, voor mogelijke, verdere aanpassingen. Na deze 14 jaar hadden de regisseur en de producers toch wel naar het uiteindelijke script en idee kunnen hebben teruggekeken. In 14 jaar heeft het toch wat te lang stilgestaan. De uiteindelijke film heeft namelijk wel wat rommelige kanten, waar de film snel van korte scène naar scène spring. Hier krijgt je snel te veel informatie, waardoor sommige aspecten wel wat onduidelijk kunnen blijven tijdens de film. Naast het voorbereiden van de race, autocoureur en auto gaat de film ook veel over Enzo, zijn slechtlopende huwelijk en meer verborgen relatie. Door al deze verschillende aspecten uit Enzo Ferrari zijn leven kan de film soms wel wat meer onbepaald en zo toch wat langdradiger overkomen. De castleden leveren aardig acteerwerk, maar door de meer onduidelijke, lange kanten van de film krijgt niet iedereen evenveel tijd om hun personages goed op te bouwen. Zo leert je bepaalde autocoureurs niet echt goed kennen en weet je niet altijd wie, wie is tijdens de race scènes. Hierdoor kun je je ook iets minder betrokken voelen bij het racen. Michael Mann heeft de uiteindelijk film wel goed in beeld gebracht. Verder helpen de kostuums, kapsels en make-up goed met het plaatsen van de tijd waarin de film zich in afspeelt. Ik geef de film als cijfer een:

Next Goal Wins

Next Goal Wins is een gelijknamige remake van de originele film uit 2014. Deze remake is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Taika Waititi, regisseur van Jojo Rabbit en Thor Ragnarok. Het Amerikaans-Sama-voetbalteam heeft de grootste nederlaag van 31-0 in de voetbalgeschiedenis. Ondanks deze nederlaag probeert het voetbalteam toch door te gaan en hopen met hun nieuwe voetbaltrainer Thomas Rongen (Michael Fassbender) toch succes te behalen als voetbalteam. Met deze film weet Taika Waititi een eigen vermakelijke draai te geven aan een waargebeurd verhaal. Voetbal is de meeste populaire sport over de wereld en bekend bij vele mensen. Het Amerikaans-Sama team speelt het sel alleen anders en meer volgens hun cultuur en gewoontes. Trainer Thomas moet zich hier er in zien te vinden, om het team succesvol om te toveren tot een succesvol voetbalteam. Deze botsing van culturen en gewoontes zorgt voor een aantal vermakelijke scenes.

Deze film is voor Michael Fassbender ook weer een comeback als acteurs in bioscoopfilms. In 2023 heeft hij naast deze film verder alleen in de Netflix film The Killer geacteerd. Zijn laatste bioscoopfilm was X-Men: Dark Phoenix uit 2029. Naast de Coronapandemie heeft hij zich verder meer met andere hobby’s zoals autoracen beziggehouden. Met deze film weet gelukkig een goede bioscoop comeback te maken als een voetbaltrainer met een andere cultuur en gewoontes. Ondanks alles probeert hij toch van het voetbalteam met s ’werelds grootste verlies een succes te maken. Zo toont deze film dat ondanks flinke tegenslagen met het juiste beleid genoeg nog mogelijk is. Bij bepaalde voetbalstuntscènes heeft een echte voetballer van het team de stunts zelf echt uitgevoerd. Zo toont het team dat ze ondanks hun bekendheid als een voetbalteam met s ‘werelds grootste verlies dat ze toch sportief genoeg waren, om zch met deze film bezig te houden. Ik geef de film als cijfer een:

The Beekeeper

The Beekeeper is een nieuwe actiethriller geregisseerd door David Ayer, regisseur van Fury en Suicide Squad. Adam Clay (Jason Statham) is een gepensioneerde special agent van de geheime organisatie genaamd the Beekeepers. Tijdens zijn pensioen huurt hij bij de oude Eloise Parker (Phylicia Rashad) een plek om bijen te houden. Wanneer Eloise online wordt opgelicht, is ze al haar geld verloren en eindigt ze haar leven. Hierdoor gaat Adam uit wraak achter de online organisatie aan om ze te stoppen, voordat ze andere ouderen weten op te lichten. Door deze wraakactie wordt Adam zelf ook het doelwit van de FBI en krijgt hij Verona Parker (Emmy Raver-Lampman) Eloise, haar dochter achter zich aan.

Met deze actiefilm lijken ze proberen in te spelen op de flauwe, vermakelijke actiefilms uit de jaren 80 en 90. Actie acteurs als Arnold Schwarzenegger of Sylvester Stallone moesten dan overdreven dingen doen, om iemand te redden, terwijl ze flauwe geintje maken. Verder speelt de film ook wat in op concepten uit modernere actiefilms zoals John Wick waar er verborgen organisaties zijn met speciale regels voor onderlinge, speciale agenten. Ondanks deze bekende kanten voor fans van oudere actiefilms, blijft het verhaal van deze film wel wat aan een gehaaste en rommelige kant. Op de overdreven, flauwe actie kanten na, is de film zelf soms wel wat lastig bij te houden. Als de schrijver zich iets meer op het uiteindelijke verhaal had gefocust en iets minder verschillende personages in de film had gebruikt, kon het iets beter te volgen zijn geweest. Het bericht over de slechte kanten van het oplichten van mensen online of met valse telefoontjes gaat zo wel wat verloren. De effecten komen ook niet altijd even realistisch over. Sommige vlammen en explosies komen zo niet altijd even geloofwaardig over, want de CGI valt som duidelijk terug te zien. Soms kun je ook wel zien waar ze poppen gebruiken nadat de Beekeeper zijn gevechten beëindigt met zijn tegenstanders. Jason Statham levert wel weer passend acteerwerk in de hoofdrol van deze actiefilm. Dit is voor hem al de vijfde actiefilm die hij achter elkaar heeft gemaakt in de afgelopen tijd. De rest van de filmcast levert verder ook passend werk, maar door de meer rommelige kanten, krijgen de meeste van hen weinig kansen om echt wat met hun personages te doen in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Mean Girls

Mean Girls is een remake van de gelijknamige film uit 2004. Deze remake is geregisseerd door Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. Deze remake speelt verder meer in op de Mean Girls musical. Cady Heron (Angourie Rice) is verhuisd vanuit Afrika, waar ze thuisschool had. Nu gaat ze naar een nieuwe school waar ze tijd moet doorbrengen met andere leerlingen. Zo leert ze over de verschillende soorten groepen leerlingen, die er op een middelbare school te vinden zijn. Snel wordt Cady gezien en geaccepteerd door de populaire meiden groep “de Plastics”. Zo lijkt alles goed te gaan, tot Cady gevoelens begint te krijgen voor de ex van Regina George (Reneé Rapp), de alfa van de Plastics. Zo breekt ze een regel van de groep, die haar in problemen kunnen brengen. Hierom probeert Cady de boel nu om te draaien en de Plastics van binnen de groep kapot te maken. Ze moet nu alleen ervoor zorgen dat haar reizende populariteit haar alleen niet te veel worden.

De originele Mean Girls film uit 2004 staat bekend als een klassiekers en dan vooral bij mensen, die tijdens deze tijd ook naar de middelbare school gingen. Nu na twintig jaar al een remake, lijkt misschien wat snel, maar in deze twintig jaar is er toch veel verandert. De werking van het studentenleven op de middelbare school is bijvoorbeeld door het gebruik van sociale media en smartphones erg anders geworden. Het onderling pesten wordt tegenwoordig bijvoorbeeld nu meer online gedaan. Mensen zijn zich met de tijd ook anders gaan bekijken en hebben zo een andere identiteit, of voorkeur van relaties. Deze updates aan het verhaal hebben ze wel passend in de film geplaatst, zonder het te overdreven naar voren te brengen. Verder zorgt de musical inspiratie voor vele creatieve, passende zing en dans scenes. De castleden weten zo naast hun acteerwerk ook voor goede zang en dans momenten te zorgen. Angourie Rice levert goed werk in de hoofdrol. Voor Reneé Rapp is dit haar eerst film acteerwerk en heeft voor deze film verder meer in de musical en muziekwereld gewerkt. Ondanks dat dit pas haar eerste acteerwerk is, levert ze goed en passend werk als de gemene, populaire meid van de middelbare school. Alle musical kanten van de film nemen de film soms wel meer over, waardoor opbouw van personages wat verloren kan gaan. Kenners van de originele versie kunnen deze missende opbouw wel zelf invullen, door wat ze kennen uit de originele film. Nieuwe kijkers, die het origineel niet kennen, kunnen wel wat informatie missen. Deze remake is geschreven door Tina Fey, die ook het scenario voor de originele film heeft geschreven. Naast deze remake in een modern jasje te stoppen, houdt ze het verhaal wel dicht bij hetzelfde verhaal als van haar origineel. Voor kenners van de originele film kan deze remake wel aan de bekende kant blijven. Zo kunnen kenners en fans wel ongeveer voorspellen wat er allemaal gaat gebeuren. Tina Fey had het verhaal zelf ook wat meer kunnen hebben aangepast, om deze remake meer eigen te hebben gemaakt. Ik geef de film als cijfer een:

Night Swim

Night Swim is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Bryce McGuire. Deze film heeft hij gebaseerd op de korte film, die hij in 2014 heeft geschreven. In de film verhuist familie Waller naar een nieuwe woning, omdat vader Ray (Wyatt Russell) steeds meer last van zijn gezondheid krijgt. In dit nieuwe huis is het rustiger en het heeft een zwembad waar Ray oefeningen in kan doen, om beter te herstellen.

Zijn vrouw Eve (Kerry Condon) leert tijdens hun verblijf in het nieuwe huis dat er iets mis is met hun zwembad. Zo ontdekt ze een duistere aanwezigheid dat zich schuilhoudt in het water van het zwembad. Het idee dat de bedenkers van de korte film hadden, was op zich een goed bedacht, creatief idee. Deze korte film had dan de speeltijd van vier minuten, maar deze vier minuten uitrekken tot een film van bijna een uur en veertig minuten is helaas zo niet succes uitgepakt. De schrijvers probeerde van de bioscoopfilm meer een familiedrama te maken, waar het gezin de zieke vader probeert te steunen. Verder hebben ze dan last van de kwade krachten uit het zwembad, maar deze twee ideeën komen niet echt goed samen in de film. Zo zijn ze meer met een rommelig verhaal geëindigd waar er soms even iets engs in het water gebeurd. Deze enge dingen blijven vaak meer hangen rond voorspelbare, luide jump scares. De visuele effecten die voor deze wezens zijn gebruikt komen wat goedkoop en zo onrealistisch over. Sommige ontwerpen lijken zo soms meer komisch dan nog echt eng. Door het mindere script heeft de filmcast moeite de film goed draaiende te houden. Kerry Condon doet haar best als beschermende moeder en vrouw. Helaas zorgt de film voor vele vreemde momenten die dit voor haar alleen onnodig moeilijk maken. Vele duistere krachten komen soms ook uit het niets en worden verder ook niet echt uitgelegd. Hierdoor kun je als kijker alles ook niet altijd meer volledig begrijpen. De rest van de castleden weten helaas ook niet veel van het mindere script te maken en komen zo vaak meer oninteressant over, als personages waar je als kijker weinig om geeft. Ik geef de film als cijfer een:

Anyone But You

Anyone But You is een nieuwe romantische komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Will Gluck, regisseur van Easy A en Friends with Benefits. Bea (Sydney Sweeney) en Ben (Glen Powell) hebben elkaar na een eerste date niet meer gezien. Als ze dan beide voor dezelfde bruiloft worden uitgenodigd, ontmoeten de twee elkaar weer.

Ze leren dat mensen hun proberen te koppelen, zodat ze niet voor verder problemen zorgen tijdens de bruiloft. Hierom doen ze net alsof, om van het gedoe af te zijn. Sydney Sweeney en Glen Powell hebben samen een goede chemie in de film en weten beide goed en speels met en tegen elkaar te spelen. Ondanks hun chemie is de verder film helaas wel meer aan de standaard kant van een romantische komedie. Hierdoor heeft de film spel zijn bekende en voorspelbare kanten. Andere momenten komen dan weer wat te geforceerd over. Voor mede schrijfster Ilana Wolpert is dit dan ook pas haar eerste geschreven filmverhaal. Een ander minpunt van de film is de hoeveelheid aan extra personages. Vele van deze extra’s brengen even een eigen soort komedie met zich mee, maar hebben verder weinig echte nut in de film. Met wat minder van deze extra’s had de film beter gefocust kunnen zijn geweest, met een kortere speeltijd. Ik geef de film als cijfer een:

The Holdovers

The Holdovers is een nieuwe drama komedie geregisseerd door Alexander Payne, regisseur van About Schmidt en The Descendants. In 1970 blijft geschiedenis leraar Paul Hunham (Paul Giamatti) blijft tijdens de kerstvakantie op school. Hier is hij samen met wat personeel en leerlingen, die tijdens de vakantie nergens ander naar toe kunnen gaan.

Paul probeert zo orde te houden tussen de mensen op school. Na een paar dagen blijft hij alleen over met student Angus Tully (Dominic Sessa) en kok Mary Lamb (Da’Vine Joy Randolph). Tijdens hun isolerende toestand leren de drie elkaar goed kennen. Zo proberen ze elkaar met hun problemen en verleden te helpen. Deze hele film is opgenomen op echte praktische locaties van een school in Fairhaven, Massachusetts, tijdens een vakantie zodat de school leeg was. Zo zijn er geen filmsets of soundstages gebruikt voor deze film. Dit geeft de film een realistische look en gevoel tijdens het kijken. Schrijver David Hemingson, die verder meer bekend is als schrijvers van verschillende tv-series, heeft met dit verhaal een goed verhaal weten te schrijven. Hij gebruikt het bekende concepten waar verschillende personages onbedoeld samen eindigen, maar weet de personages goed te verwerken in de film. De personages leren tijdens de film elkaar steeds beter kennen en ontdekken zo waar ze last van hebben, of waar ze van houden. Samen proberen ze elkaar te helpen met hun passies of ergernissen. Zo leef je als kijker ook steeds meer mee met de personages, na mate je meer over ze leert. Wat je ook om de personages doet geven, is het acteerwerk van de drie acteurs in de film. Paul Giamatti komt goed over als een meer chagrijnige einzelgänger, maar gedurende de film leer je waarom zijn personage zo is geworden en dat er toch nog ergens een goed en aardig mens in hem schuilt. Da’Vine Joy Randolph haar personage, heeft zo ook haar mysterieuze verhaallijnen, maar dient meer als iemand die orde en balans tussen een chagrijnige leraar en problematische student probeert te behouden. Voor Dominic Sessa was dit pas zijn eerste acteerrol, maar dit valt niet terug te zien aan zijn acteerprestatie in de film. Hij wist dan niet hoe hij een roterende telefoon mest gebruiken, maar dit komt meer door zijn jonge leeftijd. Verder weet hij hartverwarmend acteerwerk neer te zetten, voor een personages met een minder verleden. Samen weten de drie acteurs voor goed acteerwerk te zorgen, voor personages waar je als kijker tijdens de film steeds meer om begint te geven en mee weet te leven. Ik geef de film als cijfer een: